Author of this text: Apgaylard

Translation: Zuzanna Niemier

Obraz jest bardzo wyraźny: baza danych nie przedstawia w ogóle żadnego dowodu na wyleczenie czegokolwiek poza fibromialgią (fibromyalgia syndrome) oraz zawrotami głowy (vertigo). Jeśli chodzi o fibromialgię, dowód opiera się na pojedynczym RCT (n=30). Biorąc pod uwagę wysoką zawodność niepowtarzanych badań na małej liczbie badanych, najlepiej je usunąć razem ze wszystkimi przeglądami/metaanalizami, które opierają się na pojedynczych badaniach nad homeopatią. W ten sposób odrzucamy dowody niskiej jakości. Przy takim podejściu odrzucamy pozycję dotyczącą fibromialgii (6), wraz z trzema negatywnymi pozycjami (10, 37, 39) i jedną zdecydowanie negatywną pozycją (1).

W przypadku zawrotów głowy pozycje 7 i 43 są tym samym badaniem i należy liczyć je jako jedno.

Na podstawie większości pozycji nie można wyciągnąć żadnych wniosków (17 z 43): w konkluzjach nie było podstaw, by rekomendować homeopatię, lecz autorzy nie stwierdzili także, by wnioski badań upoważniały do wydania stanowczego orzeczenia przeciwko homeopatii.

Jednak, aby leczyć pacjentów, wymagany jest dowód z kategorii „zdecydowanie pozytywny".

W sumie dwanaście pozycji (9, nie licząc pojedynczych przypadków) było negatywnych — nie znaleziono żadnego dowodu na skuteczność. Trzy były zdecydowanie negatywne (2, nie licząc pojedynczych przypadków).

Ogólnie rzecz biorąc, na podstawie tych danych w żaden sposób nie można zalecić homeopatii. Dane zebrane w Tabeli 2 przedstawiono w postaci graficznej na rycinie 1

Ryc. 1. Liczba analizowanych pozycji z kategorii „dowody" przyporządkowanych do poszczególnych kategorii jakościowych

Muszę przyznać, że niektóre pozycje z kategorii „dowód" nie są tak kompletne jak pozostałe. Na przykład, sprawozdanie mediów z badania Shanda i jego współpracowników jest włączone (pozycja 34), ale sam artykuł już nie.

Nie włączono również do bazy danych kilku powszechnie znanych negatywnych dowodów.

• Kleijnen J, Knipschild P, ter Riet G., Clinical trials of homoeopathy. BMJ 1991; 302: 316-23.
• Boissel JP, Cucherat M, Haugh M, Gauthier E., Critical literature review on the effectiveness of homoeopathy: overview of data from homoeopathic medicine trials. Brussels, Belgium: Homoeopathic Medicine Research Group. Report to the European Commission. 1996: 195-210.

Prawdopodobnie świadczy to o tym, że baza danych jest ciągle w budowie, chociaż z drugiej strony zawiera ona informacje nieistotne. Metaanaliza homeopatycznego pogorszenia pierwotnego (homeopathic aggravations) (15) ma niewiele wspólnego z odpowiedzią na pytanie, czy z leczenia homeopatią jest jakiś pożytek. Cztery pozycje odnoszą się do badań, które są w toku (17, 18, 22, 29). Ich włączenie jest pochopne.

Inne badania mają poważne wady metodologiczne, jeśli chodzi o ocenę skuteczności terapii homeopatycznej. Porównawczego badania tylko jednej grupy wiekowej (Witt i współpracownicy, 35) "...nie można użyć do ustalenia, czy dany sposób leczenia jest optymalny dla wszystkich pacjentów w danej populacji". W dodatku "dorośli z grupy konwencjonalnej częściej korzystali z usług służby zdrowia w ciągu 12 miesięcy poprzedzających badanie…", dlatego ten dowód nie jest rzetelny.

Badanie Tricharda i współpracowników (36): "Grupa badanych została wybrana post hoc. Autorzy hipotezy przyznają, że pacjenci do każdej z grup nie byli wybrani losowo". Bez doboru losowego badanie nie jest poprawne.

W końcu, badanie Patersona i współpracowników (42) dotyczyło tak niewielkiej próby przypadków (n=60, spośród których 21 dostało lek homeopatyczny), że autorzy stwierdzili "...nie można było stwierdzić znaczącej różnicy między grupami, nie można było stwierdzić żadnej prawidłowości".

W każdym razie, wśród dowodów przyczaiło się też trochę smakowitych kąsków.

Praca Grabia i Ernsta (15) kończy się wnioskiem, że "przegląd systematyczny nie dostarcza żadnych dowodów, że zjawisko homeopatycznego pogorszenia pierwotnego istnieje". Nie uznałem tego za istotne w moim podsumowaniu dowodów, ale jest to bardzo istotne w debacie o dowodach. Czasami homeopaci zapewniają, że naukowe badania ich środków są wadliwe, bo homeopatyczne pogorszenie pierwotne może pogorszyć objawy pacjentów podczas trwania eksperymentu. Ten przegląd wyjaśnia, że nie ma dowodów na istnienie homeopatycznego pogorszenia pierwotnego.

Metaanaliza skuteczności homeopatii na pooperacyjną niedrożność jelit (postoperative ileus) (Barnes i współpracownicy, 30) nie przedstawia żadnych jednoznacznych wniosków. Ich dane wskazują jednak na to, że badania nad lekami o potencji poniżej 12C (tam jeszcze mogłaby być jakaś cząstka substancji aktywnej) dają statystycznie istotne skrócenie czasu (w porównaniu z placebo) do pojawienia się pierwszych gazów jelitowych, podczas gdy te o potencji powyżej 12C (to już sam rozpuszczalnik) nie działają. Ponieważ homeopatyczne „środki" są zwykle rozcieńczane powyżej 12C, oceniłem to badanie jako negatywne. Gdybym uznał je za pozytywne, powstałaby sprzeczność między homeopatyczną praktyką a teorią głoszącą, że „mniej znaczy więcej".

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Homeopatia - o czym nie jest informowana opinia publiczna Amerykanin u p.o. św. Piotra

See comments (9)..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word