Kazimierz Sterling

(?)

Polski adwokat okresu międzywojennego, pochodzenia żydowskiego. Opowiadał się za asymilacją Żydów. Działał społecznie w Kole Obrońców Politycznych, którego zadaniem było udzielanie pomocy prawnej oskarżonym w procesach politycznych i szykanowanym w postępowaniach administracyjnych. Bronił oskarżonych m.in. w procesie brzeskim. W ramach Stowarzyszenia Wolnomyślicieli Polskich powołano Radę Tymczasową Gminy Bezwyznaniowej z R. Minkiewiczem i Kazimierzem Sterlingiem na czele. W 1922 r. specjaliści od prawa cywilnego przygotowali projekt Statutu Gminy Bezwyznaniowej, który wraz z dołączonym memoriałem i podpisany przez kilkuset przyszłych członków gminy skierowano do Ministerstwa w celu zarejestrowania. Zmarł w 1933 r., został pochowany na cmentarzu żydowskim w Warszawie, przy ul. Okopowej 49/51.

SPRAWDŹ NA MAPIE

(2 kwietnia 1896-22 marca 1970)

Prawnik, działacz społeczno-polityczny; specjalista w dziedzinie prawa wyznaniowego i rolnego, minister sprawiedliwości w rządzie Krajowej Rady Narodowej. Od 1923 członek PPS, dwukrotnie poseł na Sejm; obrońca w procesach politycznych. W 1940 aresztowany przez Niemców, więziony na Pawiaku i w Oświęcimiu; poseł do KRN i na Sejm do 1956 (na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji). Wiosną 1945 z polecenia Świątkowskiego podjęto śledztwo dotyczące zbrodni na polskich oficerach w Katyniu, a jego prowadzenie powierzył prokuratorowi Jerzemu Sawickiemu. Celem śledztwa było wówczas zafałszowanie i zatajenie zbrodni. W latach 1945-1956 minister sprawiedliwości. W latach 1948-1954 członek KC PZPR; od 1947 profesor na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, twórca Katedry Prawa Wyznaniowego UW. Współzałożyciel Zrzeszenia Prawników Polskich i Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli. Przewodniczący Stowarzyszenie Obrony Wolności Sumienia w Polsce. Organizacja powstała 16 kwietnia 1934 r. w Zamościu powstało. Od maja 1934 r. wydawała pismo „Wolność Sumienia". Cele i działalność stowarzyszenia to przede wszystkim: propagowanie zasad wolności sumienia i tolerancji religijnej w Polsce poprzez reformy prawne i etyczno-obyczajowe, wprowadzenie świeckich urzędów stanów cywilnego, świeckie rozwody, obowiązek gmin zakładania cmentarzy, budowa krematoriów, świecka przysięga, uzupełnianie działań PZMW. Stowarzyszenie zlikwidowano w tym samym czasie, co PZMW.

(1849-1938)

Na łamach założonej przez niego „Prawdy" postulowano przede wszystkim porzucenie kultu przeszłości na rzecz aktywności i pracy elementarnej: upowszechniania wiedzy wśród najuboższych warstw społecznych, postępu technicznego, nauki, kultu bogactwa i dobrobytu materialnego. Świętochowski w swych felietonach walczył ze społecznym i obyczajowym zacofaniem, propagował śluby cywilne, edukację w kierunku nauk przyrodniczych, wspierał emancypację kobiet. W 1881 r. wywołał oburzenie wyprawiając pogrzeb świecki 6-letniemu synowi Maurycemu. Publicysta, pisarz, historyk i filozof; czołowy ideolog pozytywizmu warszawskiego; w 1871 r. opublikował w „Przeglądzie Tygodniowym" manifest tzw. młodej prasy „My i wy", a w 1873 założenia programowe pozytywizmu w cyklu artykułów „Praca u podstaw"; dopełnieniem publikacji były „Wskazania polityczne" (1882), w których głosił zastąpienie działań na rzecz niepodległości Polski jako nie mających szans powodzenia politycznego, programem rozwoju gospodarczego i kulturalnego oraz demokratyzacji społeczeństwa polskiego. Redaktor i publicysta pism propagujących hasła pozytywistyczne „Przegląd Tygodniowy"' "Nowiny", „Prawda"; czołowy przedstawiciel liberalizmu polskiego, współtwórca i przywódca Związku Postępowo-Demokratycznego i związanego z nim Towarzystwa Kultury Polskiej. Podczas I wojny światowej orientacja pozytywistyczna zbliżyła go do Narodowej Demokracji i po wojnie publikował głównie na łamach prasy ND (do 1929) i innych pism opozycyjnych w stosunku do sanacji (m.in. związanych z Frontem Morges). W twórczości literackiej główne miejsce zajmują dramaty („Dusze nieśmiertelne", „Duchy"), nowele („Chawa Rubin"), a także prace z zakresu genezy moralności („O powstaniu moralności", „Źródła moralności") i historii idei („Utopia w rozwoju historycznym").

(1885-1947)

Redaktor naczelny czasopisma „Panteon", organu programowego Polskiej Ligi Wolnej Myśli powstałej w lipcu 1906 r. w Paryżu. Publicysta, dziennikarz; przed I wojną światową współpracownik m.in. „Nowej Gazety" i "Myśli Niepodległej", założyciel (1923) i redaktor naczelny Polskiej Agencji Publicystycznej; 1920-29 felietonista „Kuriera Polskiego", 1932-34 redaktor naczelny „Epoki"; wykładowca w Wyższej Szkole Dziennikarskiej; poseł do KRN i na sejm; założyciel (1945) i redaktor naczelny „Kuriera Codziennego";1944-47 prezes Związku Zawodowego Dziennikarzy RP; pierwszy prezes PPR; Pisarz i czytelnik (1936), Człowiek, naród, ludzkość (1946).

(?)

M.in. redaktor naczelny powojennego tygodnika laickiego „Argumenty".

(1818-1889)

W latach 1863-70 w Anglii wydawał „Głos Wolny"; działacz polityczny, uczestnik rewolucji węgierskiej w latach 1848-49; od 1850 członek TDP; 1851-62 w jego Centralizacji; 1866-71 sekretarz I Międzynarodówki (do spraw Polski).

c.d.n.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Homo sovieticus – spór o człowieka Chrzest Konstytucji

Comment on this article..   See comments (3)..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word

Joanna Rutkowska Ukończyła socjologię na UW (Praca magisterska: "Elementy światopoglądu polskich ateistów", 2007). Działaczka PSR (w latach 2007-2008 sekretarz PSR, od 2009 członek zarządu). Pracuje jako redaktorka.  Numer GG: 1066847  Skype: rutkoff700  Number of texts in service: 14  Show other texts of this author  Newest author's article: Wspomnienie o profesorze Andrzeju Nowickim