Niewola awiniońska

Od 1309 r. Kościół zachodni jest uzależniony od Francji. Wszystko zaczęło się od starań Bonifacego VIII (1294-1303) o dalsze umacnianie władzy duchownej i budowania jej przewagi nad władzą świecką, które to starania doprowadziły do konfliktu z królem Francji Filipem IV Pięknym. Papież Klemens V osiadł w Awinionie, jako marionetka króla francuskiego. Po niewoli egipskiej i babilońskiej przychodzi czas na awiniońską

Wielka Schizma Zachodnia

Jednak nie niewola awiniońska miała być najgorszym upadkiem politycznym papiestwa. Najgorsze przyszło po powrocie Grzegorz XI do Rzymu. W roku 1378 pojawiło się dwóch rywalizujących ze sobą papieży. Kiedy obrano Urbana VI (1378-89) wybór ten nie spodobał się Francuzom, którzy byli przyzwyczajeni przez lata „niewoli awiniońskiej" do wpływania na politykę papiestwa. Obrali więc swojego papieża, Klemensa VII (1378-97). Rozpoczęła się Wielka Schizma Zachodnia, która miała zapoczątkować rozłam w Kościele katolickim na najbliższe 40 lat. Papieże popierani przez Francję rezydują w Awinionie, popierani przez Anglię, cesarstwo i ich sojuszników zasiadają w Rzymie. Upadł autorytet Kościoła, który jest coraz bardziej krytykowany za odchodzenie od chrześcijańskich norm moralnych. Bezpośrednio z tymi wydarzeniami wiązał się ostateczny upadek idei uniwersalizmu.

Trójca papieska

W 1409 r. zebrał się sobór reformatorski, który postawił sobie za cel zlikwidowanie schizmy. Niestety owe „reformy" pogorszyły tylko sprawę. Sobór obrał papieżem Jan XXIII (tak, dwukrotnie występuje to miano w dziejach papieskich, gdyż tego Kościół oficjalnie nie uznaje). Jednak urzędujący papieże nie okazali się skorzy do zrzeczenia się władzy. Tak więc nadal w Rzymie siedział Grzegorz XII (w dzisiejszym papieskim spisie oficjalnym tylko ten z trojga jest uznawany), zaś w Awinionie Benedykt XIII. Sytuacja ta utrzymała się przez 8 lat. Podobny przypadek miał miejsce w wieku XI, Henryk III zdetronizował w roku 1046 trzech istniejących papieży. Jan XXIII przed objęciem tiary zdeprawował ponoć w Bolonii 200 wdów i dziewic, uprawiał stosunki kazirodcze, do których przyznał się na soborze w Konstancji.

Sobór w Konstancji (1414-1418)

Na soborze w Konstancji skazano na śmierć przez spalenie Jana Husa (1415 r.) i Hieronima z Pragi (1416 r.), co wywołało krwawe starcia w Czechach. Przy okazji nakazano wykopanie kości Wiklifa, pochowanego przed 30 laty, oraz ich publiczne spalenie

Na sobór zjechało aż 718 kurew ^{[ 1 ]}, których profesja papiestwu nie wydawała się „biblijnie niepoprawna", co udowodnili opodatkowaniem tejże (budowali sobie za to mosty w Rzymie). O dziwo, obecnie mamy jakiś dziwny regres w tej kwestii. Skalę zapotrzebowania Kurii na prostytutki można zauważyć poprzez porównanie ich liczby w dwóch włoskich miastach: Wenecji oraz Rzymu. Jak podaje historyk Will Durant, ok. XV w. zagęszczenie prostytutek wynosiło: Wenecja — 1 na ok. 26 osób, natomiast w Rzymie jedna przypadała na ok. 13 osób.

Polski delegat na sobór — Paweł Włodkowic — broni poglądu, że pogan nie należy nawracać siłą, dowodził w De potestate papae, że papież nie może nadawać ziem barbarzyńskich najeźdźcom prowadzącym podbój i chrystianizację tychże, mocą swej decyzji. Niestety nie potraktowano jego apelów poważnie. Teoria Włodkowica odżyła w okresie podbojów Nowego Świata

W 1417 zlikwidowano Wielką Schizmę Zachodnią, obierając jednego papieża Marcina V. Schizmę udało się zlikwidować dzięki staraniom soborów, toteż zdawało się, iż to one zaczną odgrywać odtąd decydującą rolę w Kościele. Tak się jednak nie stało, papiestwo szybko zdołało podźwignąć się z upadku, od soboru w Bazylei papieże zdołali sobie podporządkować sobory.

Sobór w Bazylei

Lata 1431-1449 to okres kolejnej schizmy w Kościele katolickim. W 1432 r. sobór w Bazylei uchwalił tezę o wyższości soboru nad papieżem oraz przywrócił wybór kanoniczny biskupów z wykluczeniem wpływów papieskich. Na takie dictum soboru papież, Eugeniusz IV (1431-1447), zareagował charakterystycznie: urządził własny sobór w Ferrarze, a bazylejski ogłosił nieważnym. Ostatni antypapież w historii Kościoła, Feliks V, sam złożył urząd.

Pius II (1458-1464), ojciec dwojga dzieci, zapewniał króla czeskiego, powołując się na św. Augustyna, że bez uporządkowanego systemu burdeli, Kościół nie może istnieć.

Sykstus IV (1471-1484) był skłonny do najdzikszych ekscesów seksualnych. Popierał budownictwo przybytków nierządu, sam też je fundował. Wprowadził podatek od uprawiania prostytucji (roczny dochód od kurew wynosił 80.000 dukatów). Machiavelli pisał o nim:"Papież ten był pierwszym, który dowiódł jak wielka rozporządza władzą i ile spraw, które później okazały się błędne, można ukryć pod płaszczykiem papieskiego autorytetu". Pedofil.

Panowanie ojca i syna: papież Aleksander VI (1492-1503) — wyjątkowo amoralna bestia, prowadził życie zbyt rozwiązłe nawet w relacji do dość rozluźnionego pojęcia o moralności, jakie panowało w owej epoce; oraz kardynał Cezare Borgia (jego syn — rozpustnik i morderca). Aleksander VI przywdział purpurę jako dwudziestosześciolatek z nadania swojego stryjka, Kaliksta III (1455-1458). Przed tym prezentem krewnego przyszły papież nie miał żadnych święceń kapłańskich, co więcej, nie wykazywał najmniejszych zainteresowań sprawami religii. Przybył do pałacu watykańskiego z czwórką spłodzonych wcześniej dzieci. Swego najstaszego syna mianował dowódcą wojska papieskich. Oddawał się tam nieustannie grupowym i najbardziej dzikim orgiom (także w kręgu rodzinnym). Współżył ze swoją córką Lukrecją (swoim ciałem służyła poza tym braciom i kolejnemu papieżowi) . Podobnie jak jego poprzednik leczył się ssąc mleko kobiet po porodzie. Razem ze swoim synem Cezarem i córką Lukrecją organizowali orgie z kilkudziesięcioma prostytutkami jednocześnie. W 1493 zaraził się syfilisem. Nosił maskę zakrywającą zeszpeconą twarz. Rok przed śmiercią, w wieku 72 lat, spłodził ostatnie w swoim długim życiu dziecko. Na łożu śmierci (wypił omyłkowo truciznę przeznaczoną dla pewnego kardynała) obok papieża siedziały prostytutki, a jego ręce w śmiertelnych konwulsjach ściskały ich piersi.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Czasy reformacji Potrydenckie zwarcie szyków

Comment on this article..   See comments (4)..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Private site  Number of texts in service: 952  Show other texts of this author  Number of translations: 5  Show translations of this author  Newest author's article: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto