Jeśli każde pokolenie uważa, że za czasów ich młodości było lepiej, prościej, więc przyszłość z pewnością oznacza pogrążenie się w chaosie, jeśli każdy ma świadomość śmierci a jedynym, lecz niewystarczającym pocieszeniem jest życie po życiu a przede wszystkim jeśli katastrofizm jest oczywiście prostszy, bo odwołuje się nie do wiedzy a sfery odczuć, to jest dość oczywistym podejmowanie prognozowania przeszłości w katastroficznym ujęciu. Pozwala nie tylko na poruszanie się w sferze rzeczy i zjawisk znanych, ale i odwołuje do doświadczeń znanych nie mniej. Jakże bowiem trudne jest prognozowanie optymistycznej przyszłości,skoro nic nie jest wiadomym o procesach, które mogłyby taką przyszłość zwiastować. Procesy mają tę wadę, że ich dostrzeżenie jest niezwykle trudne, obojętnie czego dotyczą. Nawet sfera zda się przewidywalna - rozwój nowoczesnych technologii - niejednego wróżbitę ośmieszyła. Czynnik "sprzedawalności" produktu odgrywa tu niebagatelną rolę, kto kupi książkę skomplikowaną, pełną opisów powszechnie niezrozumiałych zjawisk i procesów, których wyobrażenie sobie jest z braku wiedzy niemożliwe, podczas gdy opis katastrofy wiedzy nie wymaga a jedynie wyobraźni? Ilu ogląda filmy z Woody Allenem, a ilu z Jackie Chanem?