oprac. K.D. i M.A.

Odłamy

Tenrikyo — Religia Bożego Rozsądku

Za: www.tenrikyo.or.jp

"Tenrikyo opowiada o naszym prawdziwym i oryginalnym stanie — o tym jacy jesteśmy naprawdę — i uczy nas w jaki sposób powrócić do tego oryginalnego stanu.
— W takim razie, jaki jest nasz prawdziwy i oryginalny stan bycia?
Jednym aspektem, jest to, że my wszyscy ludzie mamy wspólnego rodzica, którego możemy nazwać „Bogiem Rodzicem", i z tego powodu jesteśmy wszyscy braćmi i siostrami. Musimy więc żyć w harmonii i pomagać sobie wzajemnie. Umysł i ciało pomogą nam żyć w ten sposób. ".
[...]
" `Yoboku` — to ci, którzy potrafią administrować `Sazuke`, Bożym Darem — mogą więc wykorzystać `Sazuke`, żeby pomagać ludziom cierpiącym z powodu chorób i prowadzić ich na ścieżkę przebudzenia, żeby wrócili do swego prawdziwego i oryginalnego stanu. Bóg Rodzic zaakceptuje takie wysiłki, robione przez `Yoboku` i odpowie im, pomagając im w pracy, i prowadząc ich własne umysły i stany. ".

Tenri-kyo (Religia Bożego Rozsądku) została założona przez wieśniaczkę Nakayama Miki (1798-1887) w Prefekturze Nara. Wychowana jako adeptka Buddy-Amidy, wyszła za mąż i żyła jako zwyczajna gospodyni domowa. Kiedy miała 41 lat nastąpiło jej 'przebudzenie' — weszła w nią bogini `Bożego Rozsądku — Kami`. Utopijne nauczanie Miki oparte na wyroczniach, praktykach szamanistycznych i ekstatycznych tańcach przyciągnęło wielu wyznawców. Sekta, uznana początkowo przez władze za gałąź szinto, zażądała w 1880 r.żeby zmienić jej przynależność na `buddyzm`; w końcu, w 1908 roku, Tenri-kyo została rozpoznana jako jedna z 13 `Sekt Szinto`, i uzupełniła swoje obrzędy o stosowne praktyki szintoistyczne.
Nowe religie, z korzeniami w szinto, mają własne unikatowe pisma święte. Pierwszą spośród nowych religii japońskich było Tenrikyo. Centralne pisma święte obejmują trzy kolekcje jej objawień: Mikagura-uta, Ofudesaki i K-oki. Tenrikyo to największa z nowych religii, powstałych w okresie przed dynastią Meiji. Poprzedza odrodzenie szinto w epoce Meiji i od roku 1970 zdystansowała się od nazwy „sekta szinto", żeby bardziej potwierdzić swoją uniwersalną misję.
Tenrikyo odniosła znaczące sukcesy w misjach zagranicznych, zwłaszcza wśród społeczności emigracji japońskiej.
W pobliżu starej stolicy Nara, na ziemi własności rodu Nakayama, wybudowano kwaterę główną Tenrikyo, a wokół niej powstało miasto nazwane Tenri.
W Japonii całe miasto z ok. 50 tysiącami mieszkańców, tworzą wierni tej religii. Posiada szkoły Tenrikyo — od przedszkoli, przez koledże, religijne kwatery, oraz imponujące warunki dla przybywających pielgrzymów i gości.
Religia Tenrikyo ma około 4-6 milionów wyznawców na świecie, głownie w Japonii.

oprac. Krzysztof Dziubała

***

Buddyzm japoński

Buddyzm dotarł do Japonii w VI wieku, poprzez Chiny i Koreę. Na początku siódmego wieku, ówczesny następca tronu Shotoku, który rządził prawami państwa, poddał się głębokiej analizie Buddyzmu, i zapragnął propagować tę religię, co też uczynił. Aż do wieku XII Buddyzm był wyłącznie religią arystokracji, lecz od wieku XIII stał się bardzo popularny wśród zwykłych ludzi. W tym mniej więcej okresie Zen stał się bardzo powszechny wśród klasy samurajów. Od owych czasów do dnia obecnego Buddyzm jest główną religią Japończyków.
Buddyzm spełnia istotną rolę w życiu współczesnych Japończyków. Nawet jeśli są niewierzącymi, chodzą do świątyń, są po śmierci chowani zgodnie z buddyjskimi rytami, i po śmierci są im nadawane specjalne „duchowe" imiona buddyjskie. Buddyzm wpływał i wpływa z ogromną siłą na kulturę Japonii, włącznie ze sztuką, literaturą i architekturą, oraz na moralność i sposób myślenia ludzi.

Zen

Sekta Zen jest jedną z odmian Buddyzmu. `Zen` definiuje się jako oświecenie, religijny i mentalny stan osiągany przez spokój umysłu. Jedną z praktyk, żeby osiągnąć ten spokój i jasność umysłu nazywa się `zazen` czyli „siedzenie w cichej medytacji". Eisai, Dogen i inni kapłani japońscy przedstawili odłam `Zen` w Japonii w wiekach XII i XIII po studiowaniu w Chinach. Według odłamu `Zen`, prawda jest czymś co „transcenduje poprzez wyrażenia języka i liter". Może ono zostać wyłącznie dotknięte poprzez bezpośrednią praktykę doświadczenia `zazen`. Sekta `Zen` stała się kamieniem milowym etyki samurajów, kultu herbaty i `ikebana` czyli japońskiej sztuki układania kwiatów.
`Zen` miał i ma duży wpływ na myśl japońską, kulturę i dosłownie wszystkie aspekty życia Japończyków. W obecnej Japonii jest ciągle wielu ludzi — poza kapłanami `Zen` — którzy szukają prawdy praktykując `zazen`. Jako metodę duchowego treningu niektórzy ludzie odwiedzają co pewien czas świątynie `Zen`, żeby odbyć krótkie sesje `zazen`.

oprac. Krzysztof Dziubała

***

Chrześcijaństwo w Japonii

Chrześcijaństwo po raz pierwszy dotarło do Japonii w 1549 roku, z przybyciem do Kagoszimy Francis`a Xavier`a, katolickiego misjonarza należącego do Towarzystwa Jezusowego. Na początku istnieli członkowie klas rządzących, którzy interesowali się kulturą Zachodu i jego instytucjami — i z tego powodu byli pozytywnie nastawieni do religii katolickiej i jej propagowania przez Jezuitów. W czasie swego największego rozkwitu, we wczesnym okresie siedemnastego wieku, szacuje się, że było około 750 tysięcy chrześcijan w Japonii. Potem jednak, chrześcijaństwo zaczęto uznawać za niebezpieczne dla feudalnego porządku i w końcu zakazano go i zaczęto prześladować. W roku 1613 zagraniczni misjonarze zostali wygnani z kraju. Nawet po wejściu w życie zakazu chrześcijaństwa, wielu wyznawców kontynuowało praktykę swej wiary w sposób tajemny. Po tym jak Japonia ustanowiła stosunki dyplomatyczne z Europą i Ameryką w drugie połowie XIX wieku, propaganda chrześcijaństwa znów zaczęła przynosić owoce. Od 1859 roku zaczęli zjeżdżać protestanccy misjonarze z Ameryki, powstały i angażowały się w ewangelizację również kościoły katolickie i prawosławne (Rosja).
Przez „współczesną kulturę" w Japonii należy rozumieć przede wszystkim kulturę Zachodu. Obecny system małżeństw monogamicznych jest przykładem takich wpływów. Obecnie istnieje w Japonii około jednego miliona protestantów i około 430 tysięcy katolików. Istnieją uczelnie i szkoły, które zostały założone przez te odłamy religijne. Istnieje również uniwersytet, Międzynarodowy Chrześcijański Uniwersytet, który nie jest bezpośrednio związany z żadnym konkretnym odłamem chrześcijaństwa.
W 1960 roku Tatsuo Doi, wtedy biskup, został pierwszym Japończykiem mianowanym kardynałem.

oprac. Krzysztof Dziubała

***

Nowe religie

Istnieje w Japonii spora liczba organizacji religijnych, które generalnie określa się terminem „nowe religie" (`shinko shukyo`), chociaż niektóre z nich mają swe początki we wczesnym wieku XIX. Największe z nich to:
— Soka Gakkai (Towarzystow Kreujące Wartości);
— Rissho Koseikai (Towarzysto na rzecz Ustanowienia Sprawiedliwości i Społeczności na ponowne przyjście [Buddy]);
— Tenrikyo (Religia Boskiej Mądrości).
Mają one odpowiednio — 17 milionów, 6 milionów, i około 2,5 miliona członków — dane na początek lat 90-tych.

Tym co odróżnia je od popularnych czy wiejskich religii jest ich twierdzenie domagające się równego statusu i charakteru co szinto czy buddyz. Ich nauczania są różne, lecz większość to religie synkretyczne, kombinujące elementy buddyzmu, szinto, chrześcijańskie i innych wierzeń. Większość podkreśla zależność życia od `kami`, Buddy i figur buddystycznych, lub też od przodków. Niektóre, takie jak Tenrikyo są monoteistyczne i podkreślają indywidualne zbawienie. Na przykład członkowie Rissho Koseikai zbierają się w małych grupach, żeby dyskutować na religijne tematy i problemy w życiu codziennym.
Większość nowych religii zapewnia specjalne wsparcie swoim członkom, poprzez niewielkie spotkania grupowe i zachęca do rozwiązywania problemów poprzez rytuały i odpowiednie postępowanie. Wiele podkreśla harmonijne relacje z innymi, ciężką pracę, i szczerość jako szlak lepszego życia.

Większość nowych religii została założona przez pełnych charyzmy świeckich ludzi, często kobiety, którzy doświadczyli „transformujących epizodów duchowych" i odczuwali nieodpartą potrzebę, żeby przekazać te doświadczenia innym. Podkreślają oni świecki udział, zakładanie małych, lokalnych twarzą-w-twarz grup — co jest równie ważne jak całe, wielkie organizacje narodowe. Zachęcają do bezpośredniego kontaktu ze „światem nad-naturalnym", a niektóre grupy praktykują uzdrawianie na wiarę i techniki wzajemnego wsparcia.

oprac. Krzysztof Dziubała

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Na czym polega doskonałość estetyki japońskiej? Religie Korei

Comment on this article..   See comments (8)..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word