Kościelna metodologia

Racjonalizm kultowy stanowiący podstawę metodologiczną doktryny i praktyki kościoła prawdosławnego, ma swoją genezę już w zaraniu kształtowania się ludzkich potrzeb kultowych. Miał on wówczas postać ocen i zachowań naturalnie instynktownie racjonalnych, następnie, wraz z rozwojem człowieczej inteligencji i wiedzy, doszedł do jego obecnej postaci: racjonalizmu świadomie prawdosławnego.

Kościół przywiązuje dużą wagę do jakości swej nauki, dlatego w jej tworzeniu posługuje się rzetelnymi metodami i korzysta z prawdystycznych ^{[ 1 ]} zasobów wszechnauki światowej — stara się jednocześnie metodologicznie unikać nauk i podań nieprawdziwych i szkodliwych.

Ustalenia dotyczące funkcjonowania kościoła, określane są uwzględniając prawdziwie poznane cechy wszechrzeczy, naszej człowieczej natury, a więc i cechy właściwego spełniania naszych potrzeb kultowych; ustalenia te uwzględniają także w sposób należyty prawo obywatelskie (państwowe i międzynarodowe), oraz wolę społeczności kościelnej (przy czym kościół nie rości sobie żadnych w tym uprawnień uprzywilejowanych czy wyjątkowych).

Ustalenia doktrynalne dla kościoła, jego działalności, określane są przez prawdosławnych teoretyków kościoła, tudzież wszystkich jego wyznawców (bez przypisywania im pochodzenia z nadprzyrodzonych, cudownych objawień czy nawiedzeń).

Źródła wiedzy o kościele prawdosławnym — o kultowym racjonalizmie

Ogólnie, stanowi je istniejąca rzeczywistość kosmiczna, przyrodnicza i człowiecza. Wszelkie ludzkie dzieła, na podstawie których można ustalać prawdziwy obraz tego kościoła: racjonalizmu w ludzkiej kultowości. — Są nimi odpowiednie dzieła naukowe (tudzież ich autorzy, badacze kościelnej sfery ludzkiego życia, a także sfer innych, których wyniki są w tym pomocne), oraz wszelkie dzieła sztuki — tak historyczne jak i współczesne. Są one źródłami nie postrzeganymi dotychczas w sposób należycie kompleksowy, systemowy, spójny ze względu na swą racjonalność — dlatego nie wyciągano dotychczas wystarczająco jasnych wniosków o istnieniu takiego kościoła, jako konkretnego i całokształtnego sposobu spełniania naszych potrzeb kultowych; nie mówiąc już o niedostrzeganiu jego zdecydowanej poprawności a więc i efektywności (kultowej dobroczynności).

Źródłem tym jest także codzienne, bieżące kultowe postępowanie, zachowania, poglądy kultowe ludzi — i w tym, te o cechach racjonalnych — które można obserwować i autopsyjnie i poprzez środki masowego przekazu.

Będąc jego skromnym badaczem, analitykiem, autorem nowych wniesień a w końcu jego opisów, zdarzyło mi się być jeszcze jednym źródłem wiedzy o tym kościele. — Jest dla mnie poniekąd niespodzianym, ale i naturalnie satysfakcjonującym zorientowanie się, że jestem tym, któremu zdarzyło się wyraźnie odkryć ten kultowy stan rzeczy — tworząc tym istotne źródło w miarę całokształtnej wiedzy o tym kościele: po pierwsze, wyraźnie objawiającej jego istnienie, a dalej, umożliwiającej jego całokształtne rozumienie, ocenianie i znaczące uefektywnienie korzystania z jego kultowych walorów.

Po czasie, można spodziewać się też powstawania kolejnych źródeł udokładnień i dookreśleń obrazu tego kościoła.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Kościół prawdosławny w praktyce Doktryna kościoła prawdosławnego

Comment on this article..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word