|
Chcesz wiedzieć więcej? Zamów dobrą książkę. Propozycje Racjonalisty: | | |
|
|
|
|
Society »
Kultura ekspercka Author of this text: Marcin Punpur
Dzisiejsze czasy znamionuje upadek autorytetu. Dla jednych, nazwijmy ich
liberałami, jest to wielkie zwycięstwo wolności i indywidualizmu. Dla innych,
zwyczajowo zwanych konserwatystami, oznacza to upadek kultury jako takiej.
Triumfalne uniesienia i gorzki lament niewiele jednak wnoszą do analizy tego
zjawiska. Jeszcze mniej pozwalają zrozumieć rodzący się na naszych oczach
fenomen kultury eksperckiej, w której rozproszona władza jest sprawowana przez
zastępy fachowców i specjalistów, tworzących zręby nowoczesnej technokracji.
Warto przyjrzeć się bliżej tej kulturze, która w imię rzetelności i wiedzy
przejęła funkcję odchodzącego autorytetu, zmieniając oblicze współczesnej
cywilizacji.
Żegnaj autorytecie!
Pół wieku temu niemiecki filozof T. W. Adorno wraz z grupą amerykańskich badaczy
wykazał związek pomiędzy wychowaniem autorytarnym a faszyzmem. Niedawno
nagrodzony Złotą Palmą w Cannes najnowszy film M. Haneke „Biała Wstążka"
świetnie obrazuje ten model wychowawczy, w którym nie ma miejsca ani na
sprzeciw, ani na wzajemny szacunek. W obrazie Haneke autorytet to instancja
nadrzędna, nieomal absolutna, która wymaga wyłącznie podporządkowania i bezwzględnego posłuszeństwa, przejmując tym samym rolę starotestamentowego Boga.
Jawi się on jako coś zewnętrznego, nieosiągalnego, ponadnaturalnego, co można
jedynie wielbić albo nienawidzić.
Nic dziwnego, że taki autorytet spotkała krytyka ze strony liberałów. Autorytet
bowiem, niczym surowy ojciec z filmu Haneke, nie respektuje autonomii drugiej
osoby, poniewierając jej godność. Paternalistyczne przekonanie, że wie się
lepiej od drugiego, co jest dla niego najlepsze, współgra tu z pesymistycznym
poglądem na naturę ludzką, który obrazowo przedstawia stwierdzenie Wielkiego
Inkwizytora z Braci Karamazow: „Powiadam Ci, zaiste najbardziej męczącą
troską człowieka jest to: znaleźć kogoś, komu by można jak najprędzej oddać dar
wolności, z którym ta nieszczęsna istota się rodzi". Autorytet bierze ciężar
wolności drugiej osoby nierzadko z przyjemnością, odnajdując w sobie powołanie
do pedagogicznej misji.
Z drugiej strony konserwatyści argumentują, że autorytet nie musi wcale iść w parze ze ślepym posłuszeństwem i represją. Autorytet — przekonują — powstaje
naturalnie, dzięki wrodzonej charyzmie i bogatemu doświadczeniu, oferując
jednocześnie oparcie i pomocną dłoń w coraz mniej zrozumiałym i obcym świecie. W tym sensie autorytet jest przewodnikiem, nauczycielem duchowym, mentorem, kimś
na kogo można liczyć w trudnych chwilach.
Takim przewodnikiem był dla wielu Polaków (także tych, którzy nigdy nie
przeczytali żadnej jego książki) Jan Paweł II. Kiedy papież umarł, media zalała
fala ckliwego lamentu i infantylnej refleksji pod tytułem „co dalej"? Tak jakby
Polacy bez „Ojca Świętego" stali się okrętem bez steru. Media, a wraz z nimi
nobliwe autorytety, wmawiały Polakom zagubienie i dezorientację, dowodząc, że do
wyjścia z „zawinionej przez siebie niedojrzałości" daleka u nas droga. Wydaje
się, że nie da się lansować świętego autorytetu bez świętości stanu dziecięcego.
Problem w tym, że dzieci aniołami nie są. Doskonale widać to w szkole, kiedyś
bastionu tradycyjnego autorytetu. Niedawne wypadki, w których ofiarami byli
nauczyciele nieodparcie dowodzą, że w szkole era tzw. autorytetu z urzędu minęła
bezpowrotnie. Dziś, co jest oczywiście zmianą pozytywną, na szacunek trzeba
sobie zasłużyć. Ci, którzy tego nie rozumieją, powinni porzucić nauczycielski
zawód na rzecz mniej ambitnego.
Witaj ekspercie!
Eksperci doskonale orientują się w słabościach autorytetu i wyciągają z nich
należyte wnioski. Ich motto brzmi: jeśli chcesz się liczyć jako fachowiec,
musisz mieć wiedzę i umiejętności, by ją sprzedać. Ekspert to człowiek
znakomicie orientujący się w danej dziedzinie, górujący nad innymi w swym fachu.
W świecie podlegającym dynamicznemu rozwojowi i coraz głębszej specjalizacji,
eksperci są oczywiście niezbędni. Dobrym tego przykładem jest medycyna. Jeśli
zachorujemy, idziemy do lekarza, który jako ekspert od zdrowia, ma wiedzę i środki by nam pomóc. Nie ma sensu kwestionować diagnozy czy zalecanej kuracji,
jeśli nie posiadamy odpowiednich kompetencji do jej weryfikacji. W przypadku
braku zaufania pozostaje jedynie porównanie opinii innych lekarzy. Rzadko jednak
zachodzi taka potrzeba, gdyż z zasady lekarzowi wierzymy, zakładając, że został
odpowiednio przygotowany do wykonywania swojego zawodu.
Oczywiście lekarze, jak zresztą wszyscy eksperci, popełniają błędy. Często sami
przed swoimi pomyłkami ostrzegają, wzbraniając się przed „kompleksem Boga". I tu
leży zasadnicza różnica w porównaniu z autorytetem. Ekspert przyznaje się do
swojej niewiedzy i braku kompetencji. Autorytet natomiast albo neguje taką
możliwość, albo zwyczajnie zbywa ją milczeniem. Odnosi się to zarówno do wersji
represyjnej, jak i tej o nieco łagodniejszej twarzy. Słowem, ekspert w odróżnieniu od autorytetu dopuszcza sprzeciw i jest otwarty na krytykę.
I tu sięgamy sedna sprawy. W kulturze eksperckiej nikt nie posiada monopolu na
prawdę. Działalność ekspertów ogranicza się do propozycji, porady, sugestii.
Argumenty w stylu „taka jest wola Boga" lub „tak mówi tradycja" straciły rację
bytu dawno temu. W kulturze eksperckiej komunikaty muszą być jasne, racjonalnie
uzasadnione i odnoszące się do mierzalnej rzeczywistości. To samo dotyczy
wiedzy, którą zawsze można sprawdzić czy to w praktyce, czy dzięki odpowiednim
testom.
Ta niewątpliwa przewaga eksperta nad autorytetem sprawiła, że nie tylko wyparł
on ten ostatni, ale również zagościł w obszarach, zdawałoby się dalekich od
poważnej ekspertyzy, jak na przykład muzyka rozrywkowa. Co oznacza bycie
specjalistą w tej dziedzinie, można było dowiedzieć się przy okazji śmierci
Michaela Jacksona. Liczni eksperci opowiadali, jak przełomową rolę odegrał Jacko w świecie muzyki pop, a niektórzy dowodzili nawet, że zmienił nie tylko oblicze
światowej kultury, ale także polityki! Jak tego dokonał? Dzięki MTV!
By zostać ekspertem potrzeba wytężonych studiów, ciężkiej pracy i zawodowego
uznania. By zostać ekspertem od muzyki rozrywkowej wystarczy to ostatnie.
Bycie ekspertem w niepoważnej dziedzinie nie jest oczywiście wielkim problemem.
Co jednak z bardziej istotnymi obszarami naszego życia jak psychologia,
gospodarka czy polityka? Psychologia, w szczególności ta poradnikowa, obfituje w różnego rodzaju specjalistów od leczenia duszy. Jak pisze socjolog M. Jacyno:
„poza psychologią" w ogóle nie daje się odtąd zrozumieć człowieka. To co mówi,
jak się ubiera, co robi i czego nie robi, zrozumiałe jest tylko przez
psychologię". Dlatego też trudno dziś mówić o związkach międzyludzkich i problemach natury egzystencjalnej nie odwołując się przy tym do psychologicznego
słownika. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby ów słownik był neutralny i wolny
od ideologicznych założeń. To, że jest inaczej pokazują poradniki i poppsychologia ze swym zbiorem prostych i nośnych haseł, które wzmacniają
mechanizmy rynkowej adaptacji, uprawiając kult sukcesu i samorealizacji.
Ekspert na sprzedaż
Jeszcze wyraźniej widać to niebezpieczeństwo w przypadku ekonomii politycznej.
Obecny kryzys gospodarczy jest tego wymownym przykładem. Upraszczając, da się
wyróżnić tutaj dwie strategie przeciwdziałania. Pierwsza to polityka zaciągania
pasa, szukania oszczędności i cięcia wydatków. Druga to polityka aktywnego
udziału państwa w procesach inwestycyjnych i pobudzanie wewnętrznej konsumpcji.
Żadna z tych strategii nie jest doskonała i każda zakłada pewne koszty. Pierwsza
może skończyć się deflacją, druga inflacją i wysokim deficytem. Ekspert
podejmując decyzję w tej sprawie dokonuje wyboru nie tylko w oparciu o racjonalne argumenty, ale także powołując się na ten lub inny zespół wartości.
Wartości jednak nie da się ani zmierzyć ani oszacować.
Co gorsza, jak pokazuje praktyka, eksperta można kupić. Eksperci pracują z reguły w fundacjach i prywatnych instytucjach, będących na usługach wielkiego
biznesu. Trudno w takiej sytuacji oczekiwać od nich obiektywizmu i niezależności
sądu, tym bardziej jeśli od ich decyzji zależy pomyślność ich mocodawców.
Amerykańskie think tanki w rodzaju American Enterprise Institute,
Heritage Foundation czy Cato Institute znane są na przykład z tego,
że forsują filozofię „wolnego rynku" i neokonserwatywną politykę w sferze
międzynarodowej, współpracując blisko z partią republikańską. Ich publikacje
cechuje przez to nadzwyczajna jednostronność i tendencyjność, co sprawia, że
mają wartość jedynie pośród przekonanych wyznawców.
Świadczy to tylko o tym, że ekspert działający na usługach polityki nigdy nie
będzie w stanie wyzbyć się jej całkowicie. Interesującym, choć z pewnością
radykalnym, przykładem może być Albert Speer. W historii zapisał się jako
naczelny architekt Trzeciej Rzeszy i bliski współpracownik Hitlera. Speer
pochodził z dobrze usytuowanej rodziny o architektonicznej tradycji. Był
człowiekiem dobrze wychowanym, solidnie wykształconym, o żywej inteligencji i wyobraźni. Najpierw jako akademik, potem architekt partii, a ostatecznie
minister zbrojeń zapisał się jako ambitny, sumienny, zdyscyplinowany i świetnie
zorganizowany urzędnik wyższego szczebla. I choć mit dobrego nazisty można uznać
za przesadzony — Speer brał udział w wypędzaniu Żydów z Berlina i jako minister
był odpowiedzialny za śmierć setek tysięcy przymusowych robotników — z pewnością
wyróżniał się pozytywnie na tle nieokrzesanej i niezrównoważonej świty
dyktatora.
Problem Speera polegał na tym, że będąc na usługach zbrodniczego systemu chciał
pozostać niezaangażowanym politycznie technokratą. System totalitarny bardziej
niż inne pokazał jednak, że jest to rzecz niemożliwa, a sprzeczności tkwiące w takiej postawie są nieuniknione. Ten, jak go nazwał jego biograf J. Fest,
„człowiek ze zdolnościami, ale bez właściwości" do dziś stanowi pouczający
przykład, że myślenie wyłącznie w kategoriach technicznej efektywności i zawodowego obowiązku nie zwalnia nas z moralnej odpowiedzialności.
Ekspert nas nie zbawi
Powyższe przykłady pokazują, jak naiwny jest pogląd, który zakłada automatyczną
neutralność i bezstronność eksperta, przydzielając mu moc „boskiego oka",
zdolnego widzieć wszystkie za i przeciw. W polityce prawda ma charakter umowny i jest przedmiotem społecznej negocjacji. Ekspert, dzięki swej wiedzy, może
wzmocnić bądź osłabić jedną ze stron, ale nie jest w stanie rozstrzygnąć
bezsprzecznie danego konfliktu. Jego funkcja ma charakter doradczy i pomocniczy, a nie rozstrzygający. Oznacza to, że jakkolwiek tradycyjni politycy nie są
zdolni działać dziś bez pomocy ekspertów, tak eksperci nie są w stanie zastąpić
całkowicie polityków. I nie ma w tym nic złego, póki każda ze stron będzie
świadoma swych słabości, pełniąc jednocześnie funkcję wzajemnie kontrolującą.
Innymi słowy, ekspertyza niczego za nas nie załatwi. Zawsze bowiem musimy
dokonać oceny jednej z wielu opcji i zestawiając je ze sobą odpowiednio
zinterpretować. Eksperci nie są w stanie przejąć odpowiedzialności ani za nasze
prywatne decyzje, ani za te podejmowane w sferze publicznej. Ekspertyza
paradoksalnie, jak słusznie zauważa Z. Bauman, zwiększa niepokój, gdyż wymaga
odpowiedniego przygotowania i nie daje pewności, co do ostatecznego wyniku.
Autorytet miał tę „przewagę", że dawał poczucie braku odpowiedzialności,
przynosząc ukojenie w prostym „bo tak trzeba". Ekspert wymaga refleksji typu
„zarówno to jak i tamto", problematyzując wybór, być może bardziej niż byśmy
tego chcieli.
Ekspert zatem nie zwalnia nas ani z myślenia, ani wyboru. Jeśli będziemy o tym
pamiętać Huxleyowski Nowy wspaniały świat pozostanie wyłącznie ponurą
utopią.
« (Published: 02-08-2009 )
All rights reserved. Copyrights belongs to author and/or Racjonalista.pl portal. No part of the content may be copied, reproducted nor use in any form without copyright holder's consent. Any breach of these rights is subject to Polish and international law.page 6712 |
|