2. Przedmiotem postępowania regulacyjnego może być również przekazanie własności nieruchomości lub ich części:

1) w celu przywrócenia w nich sprawowania kultu religijnego lub działalności kościelnych osób prawnych w zakresie, o którym mowa w art. 20 i 39,

2) których stan prawny nie jest ustalony, jeżeli nie stoją temu na przeszkodzie prawa osób trzecich.

3. ⁽³²⁾ W odniesieniu do nieruchomości objętych dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) stosuje się odpowiednio art. 63 ust. 1, z tym że w odniesieniu do gruntów objętych tym dekretem przedmiotem postępowania regulacyjnego jest ustanowienie użytkowania wieczystego.

4. Regulacja nie może naruszać:

1) przepisów ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. Nr 3, poz. 17, Nr 71, poz. 389 i Nr 72, poz. 394, z 1958 r. Nr 45, poz. 224 oraz z 1969 r. Nr 13, poz. 95),

2) ⁽³³⁾ (skreślony).

3) praw nabytych przez niepaństwowe osoby trzecie, w szczególności przez inne kościoły i związki wyznaniowe oraz rolników indywidualnych.

Art. 62. 1. Postępowanie regulacyjne przeprowadza Komisja Majątkowa, zwana dalej „Komisją", złożona z przedstawicieli wyznaczonych w równej liczbie przez Urząd do Spraw Wyznań i Sekretariat Konferencji Episkopatu Polski.

2. Uczestnikami postępowania regulacyjnego są oprócz wnioskodawcy wszystkie zainteresowane jednostki państwowe i kościelne.

3. Wnioski o wszczęcie postępowania regulacyjnego zgłasza się w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy. Roszczenia nie zgłoszone w tym terminie wygasają.

4. Postępowanie sądowe lub administracyjne dotyczące nieruchomości, o których mowa w art. 61, ulega zawieszeniu, a sądy i organy administracji państwowej przekazują ich akta Urzędowi do Spraw Wyznań w celu przedłożenia Komisji.

5. Komisja rozpatruje sprawy w zespołach orzekających, w skład których wchodzi po dwóch członków wyznaczonych przez Urząd do Spraw Wyznań i Sekretariat Konferencji Episkopatu Polski oraz po jednym przedstawicielu organów nadrzędnych nad uczestnikami postępowania. Przedstawicielem tym nie może być osoba reprezentująca uczestnika.

6. Zespół orzekający po otrzymaniu wniosku o wszczęcie postępowania regulacyjnego bada, czy jest ono dopuszczalne, a wniosek niedopuszczalny odrzuca.

7. Zespół orzekający może ze względu na szczególne trudności zwrócić się do Komisji o rozpatrzenie sprawy przez jej pełny skład, wraz z przedstawicielami organów nadrzędnych nad uczestnikami postępowania. Do orzeczenia Komisji wydanego przez jej pełny skład stosuje się przepisy ustawy dotyczące orzeczeń zespołu orzekającego.

8. Postępowanie regulacyjne jest wolne od opłat.

9. Liczebność Komisji, szczegółowy tryb postępowania regulacyjnego oraz wynagrodzenie dla członków Komisji i personelu pomocniczego określi Minister-Kierownik Urzędu do Spraw Wyznań w porozumieniu z Sekretariatem Konferencji Episkopatu Polski.

Art. 63. 1. Regulacja może polegać na:

1) przywróceniu kościelnym osobom prawnym własności nieruchomości wymienionych w art. 61 ust. 1 i 2 lub ich części,

2) przyznaniu odpowiedniej nieruchomości zamiennej, gdyby przywrócenie własności natrafiało na trudne do przezwyciężenia przeszkody,

3) przyznaniu odszkodowania ustalonego według przepisów o wywłaszczaniu nieruchomości, w razie niemożności dokonania regulacji przewidzianych w pkt 1 i 2.

2. ⁽³⁴⁾ Regulacja dotycząca nieruchomości rolnych może następować także przez wydzielenie odpowiednich nieruchomości z Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa.

3. W toku postępowania regulacyjnego można dokonać także regulacji granic nieruchomości, a w miarę potrzeby ustanowić służebność gruntową lub znieść służebność dotychczas istniejącą.

4. Uczestnicy postępowania mogą zawrzeć ugodę przed zespołem orzekającym. Jeżeli ugoda nie została zawarta, zespół ten wydaje orzeczenie. Ugody i orzeczenia mają moc sądowych tytułów egzekucyjnych.

5. Orzeczenie uwzględniające wniosek, jak i ugoda zawarta przed zespołem orzekającym powinny określać:

1) stan prawny nieruchomości,

2) związane z tym stanem obowiązki uczestników postępowania, w szczególności obowiązek wydania w oznaczonym terminie nieruchomości, jeżeli nie znajduje się ona we władaniu wnioskodawcy,

3) w razie przyznania odszkodowania obowiązek zapłaty należnej z tego tytułu sumy.

6. Wnioskodawca może zrzec się prawa własności nierolniczej nieruchomości zamiennej na rzecz innej kościelnej osoby prawnej, za jej zgodą. Zrzeczenie to włącza się do treści ugody lub orzeczenia.

7. Orzeczenie jak i ugoda stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i w ewidencji gruntów. Przepis art. 60 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

8. Od orzeczenia zespołu orzekającego nie przysługuje odwołanie.

9. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi, z mienia których państwowych jednostek organizacyjnych lub mienia komunalnego może być wyłączona nieruchomość w celu jej przekazania jako nieruchomość zamienna lub na którą państwową jednostkę organizacyjną może być nałożony obowiązek zapłaty odszkodowania.

Art. 64. 1. Jeżeli zespół orzekający lub Komisja w jej pełnym składzie nie uzgodniły orzeczenia, zawiadamiają o tym pisemnie uczestników postępowania regulacyjnego.

2. Uczestnicy postępowania regulacyjnego mogą w terminie sześciu miesięcy od otrzymania zawiadomienia, wystąpić o podjęcie zawieszonego postępowania sądowego lub administracyjnego, a jeżeli nie było ono wszczęte — wystąpić do sądu o zasądzenie roszczenia. Przy rozpoznaniu sprawy sąd stosuje zasady wymienione w art. 63 ust. 1-3. W przypadku braku wystąpienia do sądu w tym okresie, roszczenie wygasa.

Art. 65. 1. Sytuację prawną zakładów służby zdrowia, które były własnością kościelnych osób prawnych i zostały uchwałami Rady Ministrów przejęte na własność Państwa, oraz nieruchomości użytkowanych przez te zakłady uregulują umowy między organem administracji państwowej sprawującym nadzór nad zakładem a właścicielem nieruchomości. Jeżeli zakład prowadzi szkoła wyższa lub inna państwowa osoba prawna, jest ona stroną umowy.

2. Umowa powinna przewidywać:

1) przejęcie nieruchomości na własność Państwa w zamian za nieruchomość zamienną lub za odszkodowanie odpowiadające odszkodowaniu za wywłaszczenie nieruchomości, w szczególności w przypadkach, gdy działalność zakładu wymaga inwestycji, albo

2) przekazanie zakładu wraz z nieruchomością kościelnej osobie prawnej, która uprzednio była jego właścicielem, jeżeli chce ona go prowadzić, albo

3) oddanie nieruchomości właścicielowi, albo

4) formę korzystania z nieruchomości przez zakład i zasady płatności.

3. Jeżeli strony nie zawrą umowy w okresie dwóch lat od wejścia w życie ustawy, każda ze stron może przekazać sprawę do rozpatrzenia Komisji. Pr

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Zasada rozdziału kościoła od państwa w polskim prawie i praktyce politycznej Ustawa dot. adwentystów, 1995

Comment on this article..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word