— Ktoś mnie dotknął — Jeszua był zaniepokojony.

— Nic dziwnego, Mistrzu — wszechobecny Piotr torował drogę w tłumie. — Wiele osób dotyka twoich szat.

— Nie rozumiesz. Moc uszła ze mnie. Ktoś mnie dotknął z wiarą.

Josua zatrzymał się. Sytuacja zdawała się go intrygować i musiał wyjaśnić ją do końca.

— Kto mnie dotknął? — krzyknął.

Czy wiedział, kto to był? Czy to pytanie miało dać szansę zuchwalcowi do pokornego przyznania się do winy?

— Panie, Panie, to ja cię dotknęłam.

Z tłumu wyszła niewiasta. Wychudła, zgarbiona, ledwo szła, opierając się na drewnianej lasce. Kobieta upadła na kolana. Chusta zsunęła się jej z głowy, ukazując rzadkie, siwe włosy.

— Dlaczego? — zapytał łagodnie.

Kobieta zaniosła się szlochem. Był to płacz oczyszczający i Jeszua czekał cierpliwie, aż kobieta wypłacze się do końca. Gdy ucichła ujął ją za rękę i podniósł z ziemi.

— Już lepiej? — zapytał, ocierając delikatnie kciukiem łzy z jej oczu.

Kiwnęła siwą głową.

— Panie, przepraszam, ale nie miałam wyboru. Od kilkunastu lat choruję na krwotok.

Tłum cofnął się ze złowrogim szmerem, z którego można było wyraźnie wyłowić słowo „nieczystość".

Josua nienawidził zabobonu, który czynił krew czymś nieczystym. Od dawna miał zamiar z tym skończyć. Miał już nawet plan ostatniej wieczerzy, podczas której picie jego krwi stanie się koniecznym elementem zbawienia.

Kobieta myślała, że jego milczenie jest znakiem dezaprobaty a może i potępienia.

— Szukałam pomocy u lekarzy, panie. Ale, choć wydałam cały majątek, nic mi nie pomogli. Ten codzienny ból… — znowu zaniosła się płaczem.

— Twoja wiara cię uzdrowiła — mesjasz wymamrotał regułkę i przytulił ją do siebie na znak dla tłumu, że jest już czysta. Kobieta pachniała ziołami, jak… jego matka. Z trudnością przypomniał sobie zapach Miriam. Tak dawno z nią nie rozmawiał. Od wesela z Kany. Wtedy jej ustąpił, choć wbrew swej woli. Od tamtego czasu nie chciał mieć z nią nic do czynienia. Zapach matki… mimo wszystko trochę mu jej brakowało.

Uzdrowiona kobieta z czcią ucałowała jego dłoń (nigdy tego nie lubił) i wtopiła się w tłum.

Jej czarne szaty przypomniały mu wdowie odzienie matki. Pamiętał ich ostatnią rozmowę z przed kilku miesięcy. Czy nie wiesz, że ja należę do Najwyższego i jego sprawy są dla mnie najważniejsze? — zacytował jej powiedzonko sprzed kilkunastu lat, gdy z Józefem wyciągnęli go niemal na siłę ze świątyni. Miriam spuściła głowę i nic nie odpowiedziała. Josua nie odważył się czytać w jej myślach. Biła od niej przedziwna moc, przed którą czuł respekt.

Z uzdrowionej kobiety emanowała podobna siła tylko o wiele słabsza. Josua wyraźnie wyczuł w niej obecność Najwyższego. To, dlatego kochał ludzi. Widział w nich Abbę. Każdy nosił w sobie piękno jego podobieństwa, jak źdźbła trawy lśnią nad ranem kroplami rosy. Syn rozkoszował się tą boską świeżością, uważając każdego człowieka za cel swego istnienia. Człowiek, stworzony na podobieństwo Najwyższego, stanowił dla Josuły źródło doświadczenia miłości Abby, której Syn nigdy nie miał dosyć.

To nie znaczy, że ludzie byli dla niego jedynie nosicielami boskości. W każdym z nich wyrażała się ona inaczej i była dostępna jedynie, gdy akceptował i kochał człowieka jako konkretną, niepowtarzalną osobę.

Josua otwierał się na człowieka i Abbę w nim obecnego: to bosko-ludzkie doświadczenie miłości stanowiło ostateczny fundament jego życia.

Dlatego cieszył się, że Najwyższy uzdrowił tamtą kobietę z krwotoku, pomimo, że była nimfomanką i w tej chwili uwodziła młodego wieśniaka w poszukiwaniu zapomnianej rozkoszy, za którą tęskniła codziennie przez tyle lat.

Solidna, drewniana laska tkwiła teraz w drżącej ręce niewidomego.

Zapłacił dochodem z godzinnej żebraniny — to sprawiedliwa cena.

IX.

Josua czuł, że umiera.

Niewypowiedziany ból zmasakrowanego ciała, który pulsował w rytm bicia przeciążonego serca ustępował. Jego miejsce zajmowało zdradzieckie otępienie, odbierające wolę walki o oddech i mącące zmysły. Wobec wcześniejszego bólu, marazm zdawał być się rozkoszą. Lecz Josua, który czuł czającą się na jej dnie lodowatą groźbę, walczył z całej siły woli, by nie utracić świadomości.

Niepostrzeżenie powrócił strach. Opuścił go w kilka sekund po przybiciu do krzyża, gdy minął pierwszy szok i cierpienie na dobre zawładnęło każdą komórką nerwową skazańca. Teraz, gdy ból ustąpił zimnemu obumieraniu, wspinającemu się powoli, lecz konsekwentnie po krwawym, dygocącym ochłapie mięsa, który kiedyś był pięknym, muskularnym ciałem, lęk powrócił silny, niepokonany. Zwierzęcy wymiar ludzkiej natury Josuły wył z przerażenia wobec rzeczywistości umierających tkanek. Jego człowieczeństwo skurczyło się w sobie, niezdolne przeciwstawić się atawistycznemu lękowi przed śmiercią. Boskość, pozbawiona swej odwiecznej wszechmocnej nietykalności, kryła się za nędzną zasłoną skulonego człowieczeństwa. Mrok kładł się nieprzeniknioną kurtyną zasłaniającą nieodwołalnie scenę rzeczywistości, na której świat jak gdyby nigdy nic odgrywał swoją wielowątkową komedię o niejasnym przesłaniu. Czasami jakieś kolory rozświetlały słabo ciemności; co nieraz docierały do niego strzępy zdań, częściej pojedyncze słowa, przeważnie bluźnierstwa. Josua nie chciał ich słuchać. Miał dosyć. Więcej nie dam rady, pomyślał i dał za wygraną. Natychmiast począł spadać w bezdenną przepaść; ciemność wirowała coraz szybciej. Ostatni umierał lęk, zostawiając miejsce błogości niebytu, delikatnie nasączonego obecnością Absolutu, czekającego za ostatnim paroksyzmem umierania.

— Abba — jęknął Josua.

— Synu - zapłakała kobieta.

Umierający z trudem otworzył oczy.

Do jego posiniaczonych, zakrwawionych stóp tuliła się Miriam. Wychudła, siwa - przedwcześnie postarzała, złamana w pół kobieta, która była jego matką. Tuż przy niej stał Jan. Nieudolnie podtrzymywał ją, by nie upadła, choć sam ledwo stał na nogach.

Josua czuł bijącą od nich miłość. To ona zawróciła go z Ostatniej Drogi. Zrozumiał, że miał jeszcze jedną rzecz do zrobienia; może najważniejszą w całym jego życiu. Od kiedy skończył dwanaście lat przestał kochać swoją matkę. Traktował jej troskliwość, jak ciężar; drażniła go ona i gdy osiągnął swobodę działania odizolował się od niej. Przestał też nazywać ją matką — już nie mógł. Tłumaczył sobie, że miał tylko Ojca — Abbę i tylko on ma prawo do jego synowskich uczuć. Teraz, z perspektywy krzyża, gdy tylko Miriam i Jan pozostali przy nim, uświadomił sobie jak bardzo błądził przez tyle lat.

Josua przypomniał sobie niedawny epizod z drzewkiem figowym. Wówczas tęsknił za tym, by ktoś spojrzał na niego, jak na Josuę ben Josefa, człowieka zmęczonego swą boskością; zdolnego do pomyłek i niedorzeczności; dorastającego boleśnie do miary swego mesjańskiego powołania. Jednocześnie z uporem odrzucał matczyne uczucie, trochę natrętnej i nie do końca rozumiejącej istoty, która nie pragnęła niczego nad jego synowską miłość.

Josua westchnął. Każde uderzenie konającego serca sprawiało mu ogromny ból. Wstrząsnął okaleczoną głową, by odgonić muchy ucztujące gromadnie na jego opuchniętej, zsiniałej twarzy i zmusił się do mówienia.

— Niewiasto — nawet w takiej chwili nie potrafił nazwać jej matką — oto syn Twój.

Jan przytulił do siebie drobną Miriam, która oparła zmęczoną głowę na jego młodzieńczym ramieniu.

Przepraszam, Mamo, pomyślał Mesjasz. On da ci tę miłość, której ja nie potrafiłem. Na niego wyleję całą moją miłość do ciebie. Przez jego czułość będę ci wynagradzał wszystkie chwile, gdy z mojej winy byłaś samotna i odtrącona...

— Oto twoja nowa matka, Janie.

Potem opadł z resztek sił i bezwładnie zawisł na trzech gwoździach naszej ludzkiej sprawiedliwości. Utrzymały — nawet Boga, by nie spłynął w stęsknione ramiona Matki. Jesteśmy sumiennymi kowalami tego świata.

X.

Ostatnią myślą, jaką odczytał przed śmiercią Mesjasz, były narzekania drobnego handlarza fig, którego córka Rachel straciła cnotę za sprawą pewnego Josefa. Biedak nie wiedział, że za kilka miesięcy stanie się dziadkiem jednego z najważniejszych członków gminy chrześcijańskiej, późniejszego męczennika, co zapewni mu dostatni byt i szacunek do końca jego dni.

Tak, nadchodziły ciekawe czasy; nowe ciekawe czasy.

Na tę myśl Josua uśmiechnął się pierwszy raz od bardzo dawna; i umarł z tym uśmiechem na spękanych wargach.

Cierpkim.

See other sites: Ewangelia według Pradziadka Świętego Kuszenie Jezusa Ofiara mająca zbawić ludzkość Zbawiciel

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Pusty krzyż Inkwizytor

Comment on this article..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word