2. Na „załatanie" luki użyto już raz eksploatowanego tematu, zostawiając tym razem wyraźne tropy. Wielożeństwo i cudzołóstwo — to począwszy od Dawida, stałe przymioty królów, dające zły przykład ludowi. W przypadku Salomona doprowadzają one do „zbrodni" bałwochwalstwa.

Czy „Synowie Boga" to bezpośrednie wskazanie na ówczesny tytuł królów, czy też w swojej nacjonalistycznej megalomanii Jahwista w ten sposób wywyższa swój naród wśród rdzennych Kananejczyków i mieszkańców okolicznych krain, już nie jest tak istotne dla nas.

To wiarołomność władców Judy i Izraela i ich tolerancja religijna — "usposobienie ich jest wciąż złe" — są, zdaniem Jahwisty, przyczyną rozpadu królestwa i zalewu cudzych bożków, religii, kapłanów. Przepełniony goryczą i nienawiścią do wszystkich Jahwista, początkowo mgliście, później coraz wyraźniej, przypomina sobie o starych, sumeryjskich tabliczkach klinowych. Znowu czas nastał. Należy odpowiednio surową i bezwzględną przypowieścią o potopie obwieścić ludowi potęgę i „miłość" Jahwe...

Zakończenie

Jest zatem możliwe, że główne jądro przypowieści Jahwisty mogło powstać najwcześniej dopiero w okresie od schyłku panowania Dawida do końca panowania Salomona. Kiedy nadano opowiadaniom ostateczny kształt, kiedy je spisano i upowszechniono jest mniej istotne niż to, jakie znaczenie i wymowę im nadano, jaką rolę zaczęły odgrywać w Piśmie i religii.

Jeśli się gdzieś pomyliliśmy, co jest możliwe przecież, prosimy o zwrócenie nam uwagi. Chętnie raz jeszcze przeanalizujemy nasze roztrząsania. W oczywiste imię prawdy przyznamy się do popełnionego błędu i pochylimy głowy przed bardziej pojętnymi rozumami i bardziej przenikliwymi oczyma, chętnie się od nich uczyć będziemy.

Jeśli się nie pomyliliśmy — zrozummy (choć ze zgrozą i przerażeniem), że ogrom destrukcji, jaki powoduje w intelekcie, osobowości i godności człowieka ta opowieść starożytnego Jahwisty o wyimaginowanym „grzechu pierworodnym", jest świadomym zamierzeniem jego potomków — współczesnych Chrysto-Jahwistów.

Nie mówmy już nic ponad to. Może jeszcze tylko to, czego nauczyła nas historia Zuzanny: Jeśli jacyś starcy mówią nam, co zdarzyło się w pewnym ogrodzie, nie wierzmy im. Oni na pewno kłamią...

Hymn triumfalny

Kładziemy wreszcie nieprzyjaźń
między potomstwo Twoje,
wężu starodawny
Jahwisto — ojcze kłamstwa,
a nas — zwykłe potomstwo kobiet i mężczyzn.
Prawda zetrze głowę Twoją.

Albowiem, wierzymy, że tak się rzeczy mają,
jak sami widzieliśmy,
grzechu u początków nie było!
i kary obawiać się nie trzeba,
i żadnych Zbawicieli nie oczekujemy,
i kapłani nam są zbędni...

Raduje się lud czysty wszystek...
I gnębiciel odchodzi niepyszny...

***

Źródła:
Biblia Tysiąclecia, Pallotinum 1980;
Daniel-Rops Henri, „Od Abrahama do Chrystusa",
Eliade Mircea, Historia wierzeń i idei religijnych;
Internetowa Biblia 2000, Digital Gospel, www.biblia.net.pl;
Kopaliński Władysław, Słownik symboli;
Laepple Alfred, „Od egzegezy do katechezy. Stary Testament";
Lurker Manfred, Słownik obrazów i symboli biblijnych;
Mała Encyklopedia Biblijna, ASLAN
Sandauer Artur, „Bóg, Szatan, Mesjasz i…";
Tyloch Witold, „Dzieje ksiąg Starego Testamentu";
Zarys dziejów religii, Iskry;
I i II List Agnosiewicza do Piotrka D;
Mój własny rozum, Piotrek D.

See other sites: Tajemnica Jahwisty 2 Przemilczana historia Jehowy

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Tajemnica Jahwisty - suplement Tajemnica Jahwisty 2

Comment on this article..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word