Zniszczenie reaktora w Czarnobylu było największą katastrofą psychologiczną w czasie pokoju. Najwięcej szkód spowodowała nie w ciałach lecz w umysłach ludzi. Płonący reaktor wzbudził masowy strach i irracjonalne działania milionów zwykłych ludzi, a także ekspertów i rządów. Natomiast z punktu widzenia rzeczywistych strat ludzkich (31 zgonów wśród pracowników i ratowników napromienionych wielkimi jednorazowymi dawkami od 800 do 16 000 mSv, w tym 3 zgony od oparzeń i urazów mechanicznych) była to niewielka katastrofa przemysłowa. Nie ma żadnego udokumentowanego zgonu wśród ogółu ludności spowodowanego promieniowaniem z Czarnobyla. Wynika to z jego małych dawek które w ciągu kilku lat otrzymało około 5 milionów osób żyjących na tzw. terenach skażonych. Średnia dawka promieniowania od opadu z Czarnobyla wynosiła tam w latach 1986 — 1995 1 mSv/rok (UNCEAR 2000*), czyli około 1/3 dawki naturalnej w Warszawie, i dziesiątki, a nawet setki razy mniej niż w niektórych zamieszkałych rejonach świata. Nie ma też żadnych skutków genetycznych ani wśród ludności skażonych terenów, ani wśród potomstwa pracowników i ratowników napromienionych wielkimi dawkami. Nie było ich również wśród dzieci ludzi, którzy przeżyli bliskie śmiertelnych dawki promieniowania, po atakach atomowych na Hiroszimę i Nagasaki.

Liczba zarejestrowanych „czarnobylskich" raków tarczycy podawana jest na około 4000. Z nich 97% jest wyleczalne. Jednak liczba 4000 raków tarczycy, zarejestrowanych jako skutek promieniowania czarnobylskiego, nie zgadza się z dotychczasowa wiedzą medyczną. Badania epidemiologiczne od lat wskazywały, że okres upływający od napromienienia do powstania raka tarczycy wynosi około 30 lat, natomiast pierwszy wzrost liczby raków „czarnobylskich" wykryto już po upływie 1 roku tj. w r. 1987, czyli wtedy gdy rozpoczęto masowe badania przeglądowe ludności. Ludność terenów najsilniej skażonych otrzymała dawki na tarczycę od jodu-131 sięgające od 37 miligrejów (mGy) w rejonie Briańska (Rosja), do 190 mGy w rejonie Homla (Białoruś) i 380 mGy na Ukrainie w pobliżu Czarnobyla. Są to małe dawki w porównaniu z dawkami otrzymywanymi przez pacjentów diagnozowanych jodem-131. W Szwecji przebadano grupę 34 000 takich pacjentów. Otrzymali oni średnią dawkę promieniowania na tarczycę 1100 mGy, a maksymalną 40 000 Gy. Wśród tych pacjentów nie zaobserwowano wzrostu nowotworów tarczycy, lecz odwrotnie: nowotworów tych było o 38% mniej niż wśród nie napromienionych Szwedów. W każdej populacji występuje duża liczba tzw. „niemych" raków tarczycy, które nie dają żadnych klinicznych objawów, a wykrywane są albo na sekcjach, albo badaniami USG, a histologicznie są identyczne z rakami „czarnobylskimi". Normalny poziom „niemych" raków tarczycy wynosi w Kolumbii 5,6%; w Polsce 9%; w USA 13%; w Kanadzie 28%; a w Finlandii 35%.Porównajmy to z maksimum „czarnobylskich" raków tarczycy, które wystąpiło w r. 1994 w rejonie Briańska (Rosja) i wyniosło 0,027% (UNSCEAR 2000). To silnie przemawia za tym, że zwiększona rejestracja raków tarczycy na terenach skażonych jest efektem skriningu (badań przesiewowych), prowadzonych obecnie na „terenach skażonych" na największą skalę w historii medycyny. W Polsce maksymalną dawkę promieniowania na tarczycę otrzymano na Podlasiu — średnio u niemowląt 87,5 mSv (Krajewski, 1991), a tam wystąpiły jedne z najniższych zachorowań na raka tarczycy w kraju (Centrum Onkologii, 1997).

Liczba zgonów wśród ogółu ludności w innych katastrofach przemysłowych, których rocznic nikt nie obchodzi, jest nieporównywalna z Czarnobylem. Masowe zgony wywoływały liczne katastrofy: na przykład w r. 1963 katastrofa zapory hydroelektrowni na rzece Vaiont we Włoszech — 2600 zgonów, w r. 1979 zapora Morvi (Indie) — 30 000 zgonów, w r. 1974 fabryka pestycydów w Bhopalu (Indie) — 15 000, zapora hydroelektrowni Banqiao (Chiny) — 230 000. Łącznie w katastrofach elektrowni wodnych — powszechnie uznawanych za bezpieczne i „ekologiczne" — zginęło od  roku 1923 ponad 265 000 osób. Natomiast we wszystkich wypadkach radiacyjnych na całym świecie w latach 1945-2001 (łącznie z Czarnobylem) zginęły 134 osoby.

Zamiast masowych zgonów radiacyjnych po Czarnobylu wystąpiła epidemia chorób psychosomatycznych (choroby serca, przewodu pokarmowego, psychiczne itp.), nie mających nic wspólnego z promieniowaniem, a wywołanych stresem po katastrofie, błędami władz, oraz sztucznym stworzeniem masowego syndromu 5 milionów „ofiar Czarnobyla", tj. ludzi żyjących na tzw. silnie skażonych terenach i otrzymujących za to stałą rekompensatę pieniężną. Największym błędem popełnionym po katastrofie było wysiedlenie z tych terenów 336 000 osób. Limitem od którego zaczynano wysiedlać ludność było skażenie gleby cezem-137 wynoszące 37 kilobekereli (kBq)/m² . Naturalna gleba zawiera kilkadziesiąt naturalnych radioizotopów, niektórych znacznie groźniejszych od cezu-137. Średnia zawartość tych radioizotopów w glebie wynosi 400 kBq/m² , czyli 10 razy więcej niż sowiecki „limit wysiedleńczy". Różne ograniczenia wprowadzane po katastrofie, również w Polsce, były podobnie nieuzasadnione, ponieważ miały chronić przed znikomymi, nieszkodliwymi dawkami promieniowania. Przyniosły więcej strat niż pożytku.

Czarnobyl był jedyną katastrofą elektrowni jądrowej z uwolnieniem wielkiej radioaktywności do atmosfery: około 8 x 10¹⁸ Bq, sięgającej 0,5% aktywności rozproszonej w czasie 543 próbnych eksplozji jądrowych w atmosferze w latach 1945 — 1962. Od tych eksplozji największą dawkę promieniowania ludność świata otrzymała w r. 1963: 0,11 mSv/rok, czyli 4,5% średniej dawki naturalnej. W pierwszym dniu po awarii opad czarnobylski był naprawdę niebezpieczny tylko w dwóch plamach obejmujących łącznie 0,5 km² niezamieszkałego terenu 0.5 km² i sięgający do odległości 1,8 km od elektrowni. Przebywając tam w ciągu kilku godzin można było zaabsorbować śmiertelną dawkę promieniowania. Ale w mieście Prypeć, 3 km od reaktora moc dawki promieniowania była już wtedy 1000 razy mniejsza. Z tego miasta ewakuowano 49 360 osób. Obecnie promieniowanie na ulicach Prypeci jest podobne jak w Warszawie. Dla porównania: po wybuchu naziemnym bomby atomowej o mocy 0,1 megatony pole śmiertelnego promieniowania (zgony po 7 dniach) sięga 60 km, a ostrej choroby popromiennej do >100 km.

Około 400 000 ratowników, głównie żołnierzy, otrzymało w latach 1986 — 1989 znacznie większe dawki promieniowania niż ludność — średnio ponad 100 mSv. Wśród ratowników rosyjskich umieralność na nowotwory złośliwe w latach 1990 — 1999 była o 15% do 30% niższa niż wśród ogółu ludności rosyjskiej. Podobnie, zachorowalność na nowotwory złośliwe silnie skażonego rejonu Brańsk, gdzie ludność otrzymała dawki około 40 mSv, była o 17%niższa niż wśród ogółu ludności rosyjskiej. Ochronne i stymulujące układ odpornościowy działanie małych dawek promieniowania, zostało już dawno udokumentowane w tysiącach prac naukowych.

Wypadek w Czarnobylu był wielką katastrofą elektrowni jądrowej. Nic gorszego nie mogło się już stać: całkowite stopienie reaktora (nie zabezpieczonego kopułą ochronną), swobodne uwalnianie radionuklidów do atmosfery przez 10 dni, błędne postępowanie załogi i władz państwowych i wielkie niepotrzebne straty ekonomiczne w byłym Związku Sowieckim i w innych krajach. Wynikiem katastrofy była śmierć mniejszej liczby osób niż w ginie w ciągu tygodnia w wypadkach samochodowych w Polsce. Było to historyczne wydarzenie, wielka lekcja dla przemysłu jądrowego i dla nas wszystkich. Staje się coraz bardziej przekonywującym dowodem, że rozszczepianie atomów jest najbezpieczniejszą formą produkcji energii.

10. 04. 2009

*UNSCEAR — United Nations Scientific Committee on the Effects of Atomic Radiation

See other sites: Prawdziwa historia dzisiejszego Czarnobyla

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Prawdziwa historia dzisiejszego Czarnobyla Chrześcijanie wiedzą lepiej

Comment on this article..   See comments (25)..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word

Zbigniew Jaworowski Professor Zbigniew Jaworowski is the chairman of the Scientific Council of the Central Laboratory for Radiological Protection in Warsaw. In the winter of 1957-1958, he measured the concentration of CO2 in the atmospheric air at Spitsbergen. During 1972 to 1991, he investigated the history of the pollution of the global atmosphere, measuring the dust preserved in 17 glaciers—in the Tatra Mountains in Poland, in the Arctic, Antarctic, Alaska, Norway, the Alps, the Himalayas, the Ruwenzori Mountains in Uganda, and the Peruvian Andes. He has published about 20 papers on climate, most of them concerning the CO2 measurements in ice cores.  Private site  Number of texts in service: 9  Show other texts of this author  Newest author's article: Co nie będzie dyskutowane w Kopenhadze na szczycie o ograniczeniach emisji CO2