Ponieważ tworzą go — razem wzięte — nader różne przedmioty kosmosu i przyrody, tylko pewne części danych przedmiotów, ich działanie, tego skutki, różne zdarzenia, zjawiska, ludzie, nasze postępowanie i tego efekty — to dla celowego usprawnienia ich pojmowania, przyjąłem nazywać je jednym mianem: boskich osobliwości. — Stosując je, można orzec, iż: Boga Rzeczywistego stanowią różne dobre dla nas osobliwości świata.

Samo określenie boga: rzeczywistym, jest wyrażeniowym bezimiennym skrótem — zatem jakim konkretnym mianem słusznie jest go nazywać? — Uznając to za racjonalnie właściwe, uważam, iż słuszność ta istnieje w nazywaniu go mianem adekwatnym temu, co go tworzy: czyli wszelkie dla nas dobro, i też dobro, lecz o szczególnym dla nas znaczeniu, w postaci tak idei mądrości, jak i mądrości w praktyce naszego życia — dlatego uważam za słuszne jej wyeksponowanie także w jego nazwie — przyjmując ostatecznie by nazywać go prostym i jasnym mianem: Boga Rzeczywistego dobro i mądrość.

Bogiem dobro i mądrość, jest zawsze, wszędzie i dla wszystkich ludzi:

— ogólnie:

· dobro, którym są te byłe zdarzenia kosmiczne, których skutkiem było powstanie Układu Słonecznego, Ziemi, życia na Ziemi, naszego zaistnienia człowieczego na niej, warunków umożliwiających jego trwanie, rozwój i nasze zadowolenie z jego różnych dobrych dla nas cech; my sami (w tej mierze, która jest w nas i dla nas dobrem); cywilizacyjne mądrze dobre — byłe, współczesne i przyszłe — wytwory naszej kultury; to co jest i dzieje się dobrego na świecie: ludzie, postępowanie, przedmioty, sprawy, zdarzenia, okoliczności; oraz

· mądrość, jako życiowa rozwaga, światłość, należytość, dbałość z jednoczesną tego trzeźwością, aktywnością, efektywnością i sprawiedliwością; (jej pełne przedstawienie zawarte jest w nauce o mądrości: mądrystyce, a ta w opracowaniu pod tytułem Mądrystyka);

- konkretnie:

· te przedmioty, osoby, zdarzenia, sytuacje, które są faktycznym dobrem dla kogoś konkretnie (nie teoretycznym).

Określając Boga krótko: jest nim to wszystko, co dla wszystkich ludzi, zawsze i wszędzie jest ogólnie mądrze dobre, oraz nasza ludzka mądrość.

O tym że to te, a nie inne osobliwości (składniki) świata są dla nas Bogiem, decyduje to, że to one faktycznie go stanowią, posiadając pełnię boskich cech: one są naszym stwórcą, dobroczyńcą i światłem naszego życia, i dlatego darzone są przez nas traktowaniem estymującym — to one są bowiem tym, co było, jest i zawsze będzie dobre i ważne dla naszego istnienia, dla jakości naszego życia. — To one, prawdziwie poznane, objawiają się nam jako Bóg Rzeczywisty.

Bóg dobro i mądrość nie jest osobą, duchem, kimś nadprzyrodzonym czy nadzwyczajnym. Jest normalnie naturalną, materialną, bliską nam i wystarczająco poznawalną, acz boską — dla nas - osobliwością składową świata i naszego człowieczego społeczeństwa; w swojej mierze współstanowi go każdy z nas.

Boga Rzeczywistego tworzą te wszystkie osobliwości świata i człowiecze (byłe, aktualne i przyszłe), które są dla nas dobrem; są przez nas pożytkowane i czynione mądrze dobrze. — I dlatego, że są nam takimi, to powszechnie, w sposób naturalny, darzone są naszą estymą: podziwem, szacunkiem, spolegliwością, dbałością, pamięcią, przyjaźnią, potrzebą bliskości i posiadania - czyli są odczuwane i traktowane w sposób kultowy. Przy czym każdy, według swych potrzeb i uznania własnego, okoliczności, warunków swego życia, tworzy indywidualną kompozycję sakralną (własny obraz Boga, jego dobre dla siebie osobliwości, cechy). — Czyli że można tu wymienić całą postać boga rzeczywistego ogólnoludzkiego, oraz jego postacie, pod jakimi jest on dobroczynny i szanowany indywidualnie; to, co jest dobrem dla jednych, nie musi być takim dla drugich, a czymś im obojętnym, czy złym… i dlatego nie jest dla nich sacrum — czyli że poszczególne jego obiekty mogą mieć charakter sakralnie względny.

Cechy Boga Rzeczywistego

— Bóg jest naturalną osobliwością świata, zawdzięczającą swe istnienie ludzkiej myśli i duchowości kultowej.

— Bóg Rzeczywisty nie jest postacią samą w sobie jednoprzedmiotową, tzn., że tworzy go wielość takich przedmiotów, ich części i cech, które są dla nas tylko dobre — i według tego, jest on postacią jednoistotną, zatem możliwą do ścisłego określenia, podług kryterium bycia nam dobrem.

— O tym co jest dla nas Bogiem Rzeczywistym decyduje to, że jest to takim zbiorem osobliwości świata, które są nam mądrze dobre, że istnieje to faktycznie, rzeczywiście.

— Bóg Rzeczywisty nie jest w swej całości postacią osobową, jednorozumną, jednoduchową.

— Bóg jest jeden, a w tylu osobach, ilu ludzi jest, było i będzie na świecie.

— Każdy człowiek współtworzy Boga — nie swą całością, a tym, co jest w nas dobre, swą właściwą, mądrą pobożnością.

— Ludzie mogą Boga doskonalić, ulepszać, wzmacniać — i tak się dzieje.

— Bóg jest także w nas; nie w całości a w takiej swej osobliwości, jaką tworzymy go naszym dobrem i mądrością.

— Boga współtworzą wszyscy ludzie, swym mądrym postępowaniem i tego mądrze dobrymi efektami.

— Boga współtworzy także jego osobliwość w postaci dobrego ducha, którym są: prawdziwa wiedza o realiach świata i człowieczego życia, wszystkie dobre myśli, uczucia, pamięć, poglądy i słowa ludzi, znajomość mądrości i wola do życia moralnie mądrego.

— Rozumem Boga jest wszechrozum wszystkich ludzi, tworzony tą częścią naszych dusz, umysłów, która jest w nas dobra (dobrą wiedzą, przekonaniami, uczuciami, mądrością i wolą czynienia tylko dobra; nie jest tworzony tym, co w duszach naszych jest, czy bywa złe).

— Bóg jest wszędzie tam, gdzie ludzie są fizycznie, i tam, gdzie sięgamy naszymi myślami wobec istniejącego nam dobra — jest on tam w swych różnych osobliwościach i wymiarach.

— Ponad Bogiem (i także złem, Szatanem) jest cały świat (nie jest odwrotnie).

— Bóg nie jest wszechmocny i nie ma go wszędzie — pomimo tego jest on idealnie dobry.

— Bóg Rzeczywisty współdecyduje o naszym życiu i losie, ma nań dobry, tylko dobry wpływ.

— Bóg Rzeczywisty obdarza nas swoim dobrem, sposobem naturalnych i powszechnych prawideł funkcjonowania świata i nas ludzi, których efektem jest to, co jest nam tym dobrem.

— Bóg Rzeczywisty, dla powodowania naszej wiedzy o nim i naszego kultowego szacunku wobec niego, nigdy nie pożąda tego, aby działo się to za sprawą wyrządzania sobie przez nas jakichkolwiek niegodziwości w jego imieniu; tym, którego panowanie jest zawsze i jedynie dobre dla ludzi, nigdy chimeryczne i złe; tym, którego kultywowanie jest zawsze i jedynie dobroczynne dla ludzi, nigdy płoche, kłopotackie, szatańskie… — ze swej natury, innym nie może on być.

Profanum według kościoła prawdosławnego

— Szatan rzeczywisty: zło i kłopotactwo

Kultowym przeciwieństwem Boga Rzeczywistego, jest rzeczywiście istniejące profanum (zwane potocznie złem, kłopotami, Szatanem, szataństwem, głupotą).

Według wiedzy kościoła prawdosławnego, faktyczne profanum kultowe ludzkości stanowi wszelkie zło, a szczególnie ludzkie kłopotactwo (w tym to, co jest dla nas kłopotacko dobre) — czyli to wszystko, co jest dla nas ważne, dlatego, że szkodzi zaspokajaniu naszych ludzkich potrzeb bytowych; to, co rzeczywiście istnieje, jest realnie dostrzegalne, odczuwalne i faktycznie doznawane. To, co wyrządza nam szkody, niszczy nasze dobro, utrudnia, uniemożliwia pożądane zaspokajanie naszych potrzeb bytowych: kondycyjnych, domowych, pracowych, lokomocyjnych, obywatelskich, małżeńskich i rodzinnych; to, co istnieje naturalnie w kosmosie, przyrodzie, oraz jako skutki naszych złych przekonań, postaw i postępowania — a co wzbudza w nas irytację, sprzeciw, przeciwstawianie się i negacyjne traktowanie kultowe.

W sposób naturalny i oczywisty za takie uznajemy te przedmioty i cechy rzeczywistości, które faktycznie są dla nas złe/m, czego doznaje się faktycznie, i jasnym jest, że takimi właśnie one są. — One zatem, są racjonalnie i powszechnie negowanymi tudzież negatywnymi obiektami kultowymi — dlatego, że są nam złem, to powszechnie darzone są ludzką dezaprobatą i wszelką negacją: są odczuwane i traktowane w sposób kultowo profanalny. Przy czym każdy, według własnych doznań i uznania, okoliczności i warunków swego życia, posiada indywidualny kompleks profanalny, czyli złe dla siebie osobliwości istniejącej rzeczywistości (własny obraz szatana, jego złe dla siebie osobliwości, cechy). Czyli że można wyróżniać tu całą postać szatana rzeczywistego ogólnoludzko, oraz jego postacie, pod jakimi jest on postrzegany i negowany indywidualnie. — To, co jest złem dla jednych, nie musi być takim dla drugich, a czymś im obojętnym, czy dobrym… i dlatego nie jest dla nich profanum — zatem jego poszczególne osobliwości mogą mieć ogólnoludzko charakter profanalnie względny.

Rodzaje profanum uznawanych i darzonych negacją przez kościół prawdosławny

Ich wykaz według rodzaju zła jakim są dla nas - czyli według rodzaju ich szkodliwości naszemu życiu

Profanum ogólnie złoczynne:

— śmierć, choroby, kalectwo, niepowodzenia życiowe, zły los;

— złe zjawiska i obiekty przyrodnicze;

— złe siły i obiekty kosmosu;

— źli, grzeszni, kłopotaccy ludzie;

— ludzka grzeszność;

— wszelkie złe postępowanie ludzi i tego efekty, wytwory (ludzka złoczynność), a przede wszystkim szczególnie wyróżniające się swą złą jakością, złymi skutkami ich użytkowania, stosowania;

- złe czyny, zdarzenia, sytuacje;

— źli, kłopotaccy politycy, rządzący, naukowcy, przewodnicy kultowi;

— ogień, woda, deszcze, burze, wiatr, morza, rzeki — wtedy, kiedy niszczą nasze dobro.

Profanum kondycji:

— kłopotactwo — jako duchowa i praktyczna ułomność, przypadłość i zwyrodnienie, w myślach, poglądach, postawach i postępowaniu ludzi;

— wiedza fałszywa; nieświadomość istnienia ważnych dla siebie spraw; niepojmowanie potrzebnej sobie wiedzy, brak wiedzy pożądanej o czymś, istnienie i posługiwanie się wiedzą fałszywą; niesprawność, choroby, słabość, niebezpieczeństwa, bieda — jako przymioty pogarszające naszą kondycję;

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Liturgia kościoła prawdosławnego Mądrystyczne wnioski i przykazania do życia pobożnego

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word