Mężczyzna zdejmuje uniform i rzuca nim w Roberta

MĘŻCZYZNA
Oddawaj marynarkę!

ROBERT
(do nadbiegającej Kobiety) Natalio! Złap go, nie pozwól mu uciec, zaraz mi przejdzie, to...

KOBIETA
Przykro mi, Robercie, ale nie mogę tego zrobić. Niestety zostałam chyba zaprogramowana tak, aby chronić takie osoby, jak ten pan, przed ludźmi, takimi jak ty. Może przypominasz sobie, jak chciałam wtrącić się do rozmowy, a ty, Robercie kazałeś mi, w niezbyt kulturalny sposób, wracać do pracy? Wcale nie chciałam wtedy snuć dalszych analiz… Chciałam cię wówczas obezwładnić, ale nie pozwolono mi na to...

MĘŻCZYZNA
(do Roberta, grożąc mu telefonem) Oddawaj! (do Kobiety) Tak, bałem się troszeczkę o mój telefon… Pan Robert mógłby w ferworze walki niechcąco go upuścić i uszkodzić. Co, być może utrudniłoby mój powrót do raju. Po prostu, ryzyko było zbyt duże. Pani interwencja była przewidziana jako ostateczność. Inna sprawa, że nie lubię się wysługiwać kobietami.

Robert zdejmuje marynarkę i nakłada uniform.

KOBIETA
Ależ pan jest miły!

MĘŻCZYZNA
Zresztą, wydaje mi się, że widok kobiety bijącej mężczyznę byłby wysoce niesmaczny… O wiele większą frajdą była dla mnie chwila, gdy z własnej, niczym nieprzymuszonej woli, wręczyłeś mi do ręki to urządzenie. Robercie, ależ to była walka o twoją duszę! Powiem szczerze, że miałem niezłego stracha, zwłaszcza, że odwykłem od negatywnych emocji. W raju może właśnie brakuje tej prawdziwej adrenaliny… Dziękuję! Słowa, słowa, słowa… Potrafią zdziałać cuda… Za tę rozrywkę, no, i za to, że mnie uratowałeś, nie wezwę odpowiednich służb. Inna kwestia, że dziwię się jak to możliwe, że dopuszczono do tego, że taki przeciwnik raju, jak ty, tu odbywa karę. (po chwili) Z tym prezesem — kolegą ze szkolnych lat — blefowałem. Nic ci nie mogłem załatwić. Nie masz forsy, to nie poharcujesz w raju! Do roboty, dziadu!

Mężczyzna odchodzi w lewą stronę.

Robert powoli dochodzi do siebie. Przyjmuje medytacyjną pozycję.

ROBERT
To co tu się dzieje, nie jest ważne… Znam swoją wartość… Jestem silny… (w jego oczach pojawiają się łzy) Mam w sobie światło… spokój...

GŁOS Z GŁOŚNIKA
Więźnia numer 408 ostatecznie wzywa się do pracy, w przypadku niewykonania natychmiast tego polecenia, więzień zostanie surowo ukarany.

KONIEC

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Zamęt Chemia miłości

Comment on this article..

Send text to e-mail address..

Print-out version..    PDF    MS Word