Żołnierz przyszłości

W lipcu 2005 r. zawieszono prace nad XM29, w październiku anulowano je całkowicie. Ten sam los spotkał 31 października 2005 r. program karabinu XM8. Dowództwo amerykańskiej piechoty morskiej zapowiedziało, że nie chce nowej broni, bo ich zdaniem nie jest ona wyraźnie lepsza od wprowadzonych niedawno M16A4. SOCOM (dowództwo operacji specjalnych) wybrało jako future weapon system — karabin SCAR, opracowany przez Fabrique Nationale Herstal. US Army, za to skłoniła się w stronę zmodernizowanej wersji M4 — HK 416. Kontynuowane są jedynie próby XM25. Granatnik miał być wyposażony w elektroniczny celownik połączony z systemem kierowania ogniem. Sześć prototypów zostało dostarczonych US Army 27 kwietnia 2005 r., miały być one wykorzystane do testów w warunkach polowych. Rozpoczęto też prace nad bronią kombinowaną będącą połączeniem granatnika XM25 z pistoletem maszynowym klasy PDW.

AICW (Advanced Infantry Combat Weapon) to australijski projekt, dość podobny do OICW. Istotną różnicą jest to, że będzie miotał granaty 40 mm z wyrzutni „Metal Storm" na odległość około 400 metrów. Być może zostanie wprowadzony do użytku w okolicach 2010 roku...

Zgoła inny karabin (bliskiej) przyszłości, w dodatku już dostępny na rynku, zaproponował armiom świata przemysł Izraela: Tavor-21 (indywidualna broń samoczynno-samopowtarzalna). Izraelscy żołnierze piechoty oczekiwali broni lżejszej, łatwiejszej w obsłudze, wyposażonej w celownik ułatwiający strzelanie (inny niż mechaniczny). Oczekiwali i otrzymali. Karabin opracowała firma Israel Military Industries Ltd.; zaprezentowano go w 1993 r., produkcję rozpoczęto około roku 2000.Na targach w Kielcach (2007) pokazano różne wersje bojowe karabinu (STAR-21, CTAR-21, MTAR-21) strzelające typową amunicją NATO (używają popularnych magazynków od karabinu M16A2), wyposażone w „inteligentny" laserowo-elektroniczny celownik. Podstawowy Tavor jest znacznie lżejszy od OICW i wielokrotnie tańszy. Na ostatnich targach w Kielcach grupa STAG zadecydowała się zaprezentować 5,56-mm karabinek Tavor w odmianie wyborowej STAR-21 z dłuższą 460-mm lufą i celownikiem optycznym LEI 4x21. Tavor — głównie w podstawowej odmianie TAR-21 — trafił poza armią izraelską, również w ręce indyjskich komandosów. Największym odbiorcą zagranicznym jest Tajlandia, ponadto w mniejszej liczbie Tavor trafił do Gruzji, Turcji, Czadu, Azerbejdżanu, Gwatemalii Kolumbii.

Prócz eksperymentalnych broni, począwszy od konfliktu wietnamskiego, udoskonalana jest amunicja dwupociskowa. Zwiększa ona prawdopodobieństwo trafienia, ponieważ pocisk zasadniczy trafia w punkt celowania, a drugi w nieznacznej odległości od niego. Kolejnym, logicznym krokiem są naboje samonaprowadzające się na cel, potrafiące samodzielnie ocenić.

Strój bojowy

Hełm wykonany z ultralekkich i wytrzymałych kompozytów. Zabezpiecza przed bezpośrednim strzałem z broni kaliber 9 mm, wnętrze lepiej łagodzi uderzenia. Kształt zmieniono tak, by nie ocierał się o kołnierz kamizelki podczas poruszania głową i nie zasłaniał widoku po bokach. Gogle chronią oczy przed odłamkami i oślepieniem laserem. Na hełmie znajdują się czujniki akustyczne rejestrujące kierunek z którego strzela wróg, możliwe będzie też określenie typu broni. Jeżeli przeciwnik jest poza zasięgiem broni ręcznej, żołnierz celuje do niego, a system określa współrzędne i przekazuje je do dowództwa. Dzięki temu inne formacje — artyleria czy lotnictwo — mogą zlikwidować obiekt. Zamontowane skanery będą mogły prześwietlać wnętrza budynków i wykryć np. broń lub bombę. Komendy, które popłyną z głośników mogą być błyskawicznie tłumaczone na dowolny język (przy czym mikrofon zbiera dźwięki z drgań czaszki).

Zdumiewa nowa generacja pancerzy. Mundury polowe nasączono środkiem owadobójczym o długotrwałym działaniu. Mundur ma zapewnić zachowanie optymalnej temperatury powierzchni ciała, niezależnie od warunków zewnętrznych. Automatycznie uruchamiane będą mechanizmy korekcyjne zmierzające do wypromieniowania nadwyżek energii lub zmniejszające straty ciepła przy równoczesnym wzroście parametrów izolacyjnych. Strój zabezpieczy też przed bronią chemiczną i biologiczną, czujniki znajdujące się na uniformie będą badać skład powietrza w poszukiwaniu cząsteczek toksycznych substancji i informować o konieczności założenia maski lub stroju ochronnego. ^{[ 9 ]} Wszystkie te dane będą wysyłane do komputera centralnego, a ten przekaże odpowiednie dane do jednostek przebywających w zagrożonym rejonie. Do włókien tkaniny można dodawać różne substancje — węgiel pochłaniający toksyczne chemikalia, enzymy rozkładające środki paraliżujące oraz czujniki określające stan środowiska. Umieszczone w różnych warstwach nadawałyby odzieży pożądane cechy. System biosensorów na bieżąco będzie przekazywać informację o stanie zdrowia żołnierza. W razie poważnego urazu czy rany automatycznie aplikowane będą środki podtrzymujące życie. W przypadku utraty przytomności, system na podstawie danych automatycznie wezwie śmigłowiec ewakuacji medycznej. Osobisty zestaw medyczny będzie kontrolować 5 najważniejszych funkcji życiowych żołnierza, dzięki temu pomoc będzie wysyłana zawsze w pierwszej kolejności do najbardziej potrzebujących. Oczywiste, że pozycja rannego będzie znana dzięki GPS. Komputer osobisty określi też na podstawie obrazu w podczerwieni, otrzymanego z kamery, prawdopodobne miejsce występowania min.

W mundur wszyto kamizelkę kuloodporną wykonaną z materiałów magnetoutwardzalnych pływających w lekkim, silikonowym żelu. W chwili zagrożenia uruchomione pole magnetyczne spowoduje błyskawicznie stwardnienie zbroi chroniąc przed odłamkami i zatrzymując pociski kaliber 7.62 mm. Po zniknięciu zagrożenia osłony „zwiotczeją" i nie będą krępować ruchów żołnierza. Ochrona korpusu to też za mało. Produkowane są specjalne buty, dzięki którym wejście na minę przeciwpiechotną nie spowoduje urwania stopy żołnierza.

Tak chronione ciało będzie można wzmocnić. Główne rozwiązania konstrukcyjne nawiązują do sztywnego szkieletu zewnętrznego stawonogów. Okrywa je chitynowy oskórek/kutykula, tworzący sztywny szkielet zewnętrzny. Plastyczny, niezwykle twardy, odporny, umożliwia zarazem przytwierdzenie mięśni od wewnątrz zwiększając znacznie ich siłę. Tymczasem kręgowce mają wewnętrzny szkielet osiowy (chrzęstny lub kostny) złożony z czaszki i kręgosłupa, mięśnie opięte są dopiero na tej kratownicy. Naukowcy z Massachusetts Institute of Technology (MIT) opracowali egzoszkielet (2007), który zwiększa ludzkie możliwości upodabniając mechanikę ciała do owadziej. Jest to system rurek poprowadzonych z dna plecaka do butów, w ten sposób ciężar ulega „przeniesieniu" z nóg na obuwie. Na wysokości bioder i kostek zamontowano resory, przy kolanach znajduje się zasilane z zewnętrznego źródła energii urządzenie, które pozwala wynalazkowi przystosować się do sposobu chodzenia konkretnej osoby. Prototyp wymaga udoskonalenia, ponieważ na razie zmienia dynamikę chodu zwiększając o około 10 procent pobór tlenu. W wariancie wojskowym przewiduje się, że „dodatkowe mięśnie" mogą zwiększać zdolność do przenoszenia przedmiotów o blisko 30 procent (podaje się jednak również wartości rzędu 100 procent...), zarazem pomagając żołnierzowi zachować lepszą stabilność, np. podczas biegu, celowania. Możliwe będą skoki na wysokość 2-3 metrów i odległość około 5 metrów. ^{[ 10 ]}

Land Warrior w obecnej wersji zapewnia skuteczne maskowanie, także przed sprzętem termowizyjnym. Jednak dla ogromnej armii Stanów Zjednoczonych koszty i problemy organizacyjne związane z ewentualnym ogólnym wprowadzeniem nowoczesnych, wyspecjalizowanych mundurów kamuflujących są na razie nie do pokonania. Stopniowo rezygnują z kamuflaży specjalistycznych na rzecz jednego wzoru UCP (Universal Camouflage Pattern). Jego właściwości maskujące są delikatnie ujmując dyskusyjne, wzór przeznaczony jest jednocześnie do walk w lesie, w mieście, na pustyni, zarówno latem jak i zimą, siłą rzeczy w każdym z wymienionych środowisk będzie się sprawował najwyżej zadowalająco. Niewielka armia bogatego państwa może sobie na luksus specjalizacji umundurowania pozwolić. Najnowocześniejszym kamuflażem dysponuje obecnie armia fińska — umundurowanie w kamuflażu M/05 - zatwierdzono w 2005 r., jednak szersze wprowadzanie do jednostek liniowych rozpoczęło się w roku 2007. Prawdopodobnie nowe wzory powstały poprzez komputerową obróbkę naturalnych obrazów na obrazy fraktalne (mają dwie ciekawe zalety — po pierwsze bliskie są formom występującym w naturze a jednocześnie utrudniają ogarnięcie wzrokiem pokrytej nimi płaszczyzny).

Łączność

Na początku przenośnym zestawem był indywidualny system łącznościowo-nawigacyjny (DSSU — Dismounted Soldier System Unit). Najważniejsze jego elementy to mały ekran wyświetlający dwuwymiarowy obraz sytuacji taktycznej i podręczne radio, informujące nie tylko o tym co się dzieje w najbliższej okolicy cyfrowego wojownika, ale na całym polu bitwy. Pozostałymi składowe: ekran dotykowy z pisakiem do zaznaczania pozycji i zintegrowaną klawiaturą, antena i bateria. Kłopoty sprawiał sposób prezentacji danych. Pierwsze próby prowadzono z goglami, na których wyświetlane były potrzebne dane przez nakładanie na obraz rzeczywisty. Rozwiązanie stosowane z powodzeniem przez lotnictwo zawiodło w piechocie, symbole po prostu dekoncentrowały. Nie sprawdził się również płaski wyświetlacz umocowany na udzie żołnierza. W końcu najlepszym rozwiązaniem okazał się mały ekran nahełmowy z pojedynczym okularem. Mimo wielu zalet DSSU miał jedną ogromną wadę — jego ciężar przekraczał 50 kg (sama bateria ważyła około 20 kg). Jeśli dodamy do tego resztę ekwipunku żołnierza, zrozumiemy, że samo noszenie takiego obciążenia jest wyczerpujące, nie mówiąc o prowadzeniu walki. Dlatego zaprojektowano system następnej generacji, sterowany m.in. głosem. „Bojowy komputer" ROVER, odpowiada za koordynację działań wojskowych z bazą. Nowy zestaw zawiera także wyświetlacz zamocowany na hełmie. Może on pokazać mapę z naniesioną pozycją żołnierza, przesłaną z satelity GPS, oraz pozycje innych jednostek własnych i obcych. Może prezentować informacje nie tylko z centrum dowodzenia, ale również z rozpoznania lotniczego i satelitarnego. Prócz danych o sytuacji taktycznej żołnierz otrzymuje także informacje dotyczące funkcjonowania całego systemu. Baterię i część elektroniki (razem 8 kg) umieszczono w kamizelce kuloodpornej. Resztę układów cyfrowych rozdzielono między hełm a broń osobistą. Bateria zasilająca ma wygląd woreczka, waży 1.1 kg i zapewnia pracę urządzenia przez 12 godzin. Po trafieniu przez pocisk będzie nadal pracować, a jej zawartość nie jest szkodliwa dla środowiska, więc po zużyciu można ją po prostu wyrzucić. Może też służyć jako worek na łuski. Olbrzymie nadzieje pokłada się też w opartej na białkach elektronice z pamięcią holograficzną i trójwymiarową. Prototyp samozniszczalnego systemu komputerowego wykorzystującego rodopsynę bakteryjną magazynuje7-10 gigabajtów danych cyfrowych w tubce polimerowej o wymiarach 1x1x3 cm (2004).

[ 9 ] W ramach udoskonalenia ochrony przed bronią chemiczną trwają prace nad cienkimi, polimerowymi błonami, swoistą „sztuczną skórą" absorbującą toksyny.

[ 10 ] Niejako równolegle, w ramach innych projektów, dąży się do modyfikacji metabolizmu i innych procesów zachodzących na poziomie komórkowym, tak by znacznemu zwiększeniu uległa siła i wytrzymałość żołnierza. Przykładowo planuje się zwiększyć liczbę mitochondriów w komórkach mięśniowych przy jednoczesnym podniesieniu ich wydajności energetycznej. Koordynator programu Metabolically Dominant Soldier — Joe Bielitzki uważa, że realne jest otrzymanie żołnierza, który wykona 300 podciągnięć na drążku i zdoła przemieszczać się bez trudu z ekwipunkiem ważącym 70 kg. (2005)